Clipboard03

I Kila (/iws. syphilis) 9

głowy. W obu postaciach łysienia mechanizm jest telogenowy łub wyjątkowo mieszany, tj. dystro-ficzno-telogenowy.

Zmiany w obrębie płytekpaznokciowych

Są podobne do zmian w przebiegu grzybicy. Płytki paznokciowe stają się eme. matowe, kruche, zgrubiałe o szarożóltym zabarwieniu, charakteryzują się obecnością bruzd podłużnych i poprzecznych.

Kiłę II okresu rozpoznajemy na podstawie wywiadu, charakterystycznej morfologii klinicznej, dodatnich odczynów serologicznych oraz stwierdzenia krętków bladych w wydzielinie z sączących zmian skórnych. Zmiany narządowe w kile II-rzędowej występują sporadycznie. Mogą to być zmiany w nerkach, układzie nerwowym i kostno-stawowym, w wątrobie czy we krwi obwodowej. Częstym objawem kiły II okresu jest uogólnione powiększenie węzłów chłonnych, które utrzymuje się przez wiele miesięcy'.

Najkrócej rzecz ujmując, kiłę II okresu możemy różnicować z całą gamą jednostek dermatologicznych zależnie od rodzaju o sutki.

Kila utajona wczesna - lues laretis recens

Jest to zakażenie krętkiem bladym, w którym występują dodatnie odczyny serologiczne, lecz brak zmian skórnych, narządowych oraz zmian w płynie mózgowo-rdzeniowym. Okres trwania me przetłacza 2 lat od zakażenia i cechuje się znaczną zakaźnością.

W rozpoznaniu pomocny jest wywiad kliniczny, wskazujący na niedawne objawy kiły I lub II okresu oraz na możliwość zakażenia w ciągu ostatnich dwóch lat.

Kiła utajona późna - lues latens tarda

Jest to bezobjawowy okres zakażenia trwający dłużej niż dwa lata. Może pizez wiele lat przebiegać bez jakichkolwiek zmian na skóize. błonach śluzowych i w narządach wewnętrznych. Samoistne wyleczenie zdarza się w części przypadków, a w części następuje rozwój późnych swoistych zmian narządowych.

Rozpoznanie kiły utajonej późnej ustala się na postawie dodatnich wyników odczynów serologicznych u chorych, u których bardzo dokładne badania kliniczne me wykazują swoistych zmian chorobowych w narządach wewnętrznych.

3. Kiła nabyta późna (lues acquisita tarda)

Umownie przyjęto, że kiłę późną rozpoznaje się powyżej 2 lat od zakażenia. Obejmuje zarówno wieloletni okres utajonego zakażenia, jak i kiłę późną objawową, czyli narządową, układową, oraz kiłę późną skóry, błon śluzowych i kości.

I.    Kiła utajona późna - lues larens rarda

II.    Kiła objawowa późna - lues rarda sympromatica

1.    Kiła późna skóry, błon śluzowych i kości - lues tarda curis. mucosae er ossium

2.    Kiła sercowo-naczymowa - lues cardio\ascularis

3.    Kiła układu nerwowego - lues nenosa

4.    Kiła innych narządów - lues visceralis

Kila późna skóry, błon śluzowych i kości

Zmiany w obrębie skóry pojawiają się zwykle po kilku latach od zakażenia. W odróżnieniu od zmian wczesnych występujących w kile II-rzędowej. są pojedyncze lub nieliczne, zgrupowane w pewnych okolicach. Goją się samoistnie z pozostawieniem tzw. blizn mozaikowych, często z przebaiwie-marni na obwodzie. Pod względem morfologicznym kiłę późną skóry można podzielić na:

1)    kiłę guzkowo-pełzakowatą lub guzkowo-wrzodziejącą - lues tuberculo-serpigimosa s. lues ruber-culo-ulcerosa.

2)    kiłę guzowatą - lues nodosa s. gummosa.

Kiła guzkowo-pełznkowata

Wykwitem podstawowym jest twardy, mebolesny guzek barwy czeraonobrunatnej. z tendencją do szerzenia obwodowego i rozpadu. Skupienia guzków lub pełzakowate owrzodzenia mogą tworzyć układy łukowate, festonowate i ustępować z pozostawieniem charakterystycznych mozaikowych bli-zenek. Zmiany stosunkowo często zlokalizowane są na twarzy i podudziach. Nieleczone mogą utrzymywać są przez kilka do kilkunastu lat. Kiłę guzkowo-pelzakowatą należy różnicować pizede wszystkim z gruźlicą toczniową, toczniem rumieniowatym ograniczonym, nabłomakiem podstawnokomór-kowym bliznowaciejącym, owrzodzeniem podudzia i piodemną wrzodziejącą.

Kiła guzowata

Zmiany guzowate (kilaki) mogą rozwijać się w każdym narządzie, ale najczęściej wychodzą z tkanki podskórnej, okostnej lub mięśni. Umiejscawiają się zwykle w okolicach, w których skóra przylega do kości na twarzy, w okolicy mostkowo-obojczykowej. na goleniach. Twardy, niebolesny naciek po kilku tygodniach przyjmuje formę kopulastego guza. który ulega rozpadowi. Z przetoki wydziela się klehsta. galaretowata masa przypominająca wyglądem gumę arabską. Owrzodzenie, szerząc się obwodowo. może zajmować rozległe powierzchnie skóry. W rozpoznaniu różnicowym należy brać pod uw3gę: gruźlicę rozpływną, promiemcę sporotiychozę. nowotwór, rumień stwardniały, owizodzeme podudzi.

Kiła późna błon śluzowych

Zmiany na błonach śluzowych mają charakter analogiczny do wykwitów na skórze. Najczęściej umiejscawiają się w obrębie podniebienia twardego i miękkiego, języka i nosa. Obserwuje się płaskie, niewizodziejace nacieki, kilaki lub postacie mieszane. W obrębie języka wyróżnia się:

1.    Postać powierzchowną (glozziriz luerica zuperfcializ). przebiegającą z wygładzeniem i stwardnieniem powierzchni języka.

2.    Postać głęboką bliznowaciejącą (glozziriz luerica zclerogummoza). z powiększeniem języka, po-bruzdowamem i zniekształceniem wskutek bliznowacenia.

3.    Kilaki języka (glozziriz gummoza). z głębokimi owizodzeniami

Kila późna kości i stawów

W obrębie układu kostnego proces kiłowy może przebiegać jako kilowe zapalenie okostnej i kości albo też pod postacią kilaka. Typową lokalizacją są kości piszczelowe, czaszka, kości ramieniowe. przedramienia, udowe i strzałkowe. Do głównych objawów należą bóle nasilające się w nocy W wyniku przejścia na tkanki miękkie i skórę mogą powitać głębokie kilakowate owizodzema. Zmiany stawowe w przebiegu kiły obejmują:

•    bóle stawowe w wyniku kilowego zapalenia okostnej przylegających kości.

•    uszkodzenie stawów przez kilaki.

•    zapaleme kiłowe stawów lub maziówek stawowych,

•    stawy Charcota w następstwie zaburzeń czucia w przebiegu wiądu rdzenia.

Rozpoznanie kiły skóry, błon śluzowych i kości ustala się na podstawie charakterystycznego obrazu klinicznego (i radiologicznego) oiaz dodatnich odczynów serologicznych. Rozpoznanie różnicowe w obrębie skóry dotyczy gruźlicy toczniowej, gruźlicy rozplywnej. raka podstawnokomórkowe-go bliznowaciejącego, raka wizodziejącego. pronuenicy i owizodzeń golem. Zmiany w kościach różnicujemy z przerzutami nowotworowymi, gruźlicą, zapaleniem szpiku, guzem Ewmga. szpiczakiem mnogim, chorobą Pageta oraz ziaminiakiem kwasochlonnym.

Kiła narządów wewnętrznych

Zmiany kiłowe w narządach wewnętrznych są obecnie rzadko rozpoznawane. Mogą obejmować wiele narządów, jednak najczęściej dotyczą wątroby, płuc. żołądka i jąder.

Kiła wątroby może przebiegać pod postacią rozsianych zmian śródmiąższowych lub kilaków. W rozpoznawaniu różnicowym należy uwzględnić przede wszystkim pierwotny lub przerzutowy no-