nika dużo większe obowiązki. Aby cel operacyjny przyniósł efekty, musi być skrojony na miarę; wymaga więc więcej przemyśleń i przygotowań związanych z czynnikami sytuacyjnymi niż cel nie-operacyjny. Ten ostatni —jako zakładający otwarty wynik końcowy oraz mniej jasny i konkretny — obarcza osobę uczącą się odpowiedzialnością za to, jak cel ten wykorzysta, jak go dopasuje do własnej struktury poznawczej.
Stąd wniosek, że student, którego nie stać na więcej niż słowne deklaracje dotyczące celów operacyjnych i który w praktyce ucieka się do powierzchownych, powszechnie głoszonych celów, lepiej zrobi, jeśli zupełnie z nich zrezygnuje. Ci, którzy są gotowi poważniej podejść do problemu, w formułowaniu celów operacyjnych mogą, przynajmniej na wstępie, wykorzystać jako szkielet ogólny następującą listę:
1. Zadecydować, czy cel operacyjny odpowiada konkretnej sytuacji lekcyjnej, do której państwo się przygotowują.
2. Jeśli zgodność, o której mowa w punkcie (I) rzeczywiście występuje, należy rozważyć istotne czynniki sytuacyjne, niezbędne dla realizacji celu. Mogą one obejmować: zdolności klasy, grupy lub jednostki; czas trwania lekcji; poprzednie doświadczenia klasy w zakresie danego przedmiotu; własną znajomość klasy; własne umiejętności pedagogiczne; metody dydaktyczne, którymi państwo zamierzają się posłużyć.
Ramka 15
e wizualnej
WHAAM!”
Doprowadzić w klasie do zrozumienia obrazu Roya Lichtensteina „
Pod koniec 45-minutowej lekcji na temat obrazu Roya Lichtensteina „WHAAM!" 1
klasa będzie potrafiła:
1. Określić zasadnicze wizualne cechy kompozycji.
2. Porównać jej stylistykę ze źródłem komiksowym i dostrzegać zmiany, jakie ono przeszło.
3. Zanalizować jedność strukturalną kompozycji.
4. Omówić znaczenie tej kompozycji jako elementu stylistyki lat sześćdziesiątych.
5. Rozróżnić ideę „przedstawiania”, obecną w komiksie, od idei „wyrażania jedności” w obrazie.
6. Opisać osobisty odbiór obrazu.