img432

Pozycja Dennisona (Cooka)

Pozycja: siedząca lub stojąca.

Wykonanie: pozycja siedząca, nogi skrzyżowane na poziomie stawów skokowych, kolana naturalnie wyprostowane, ręce lekko zgięte i skrzyżowane w nadgarstkach, a palce zaplecione i przyciśnięte do klatki piersiowej. Głowa lekko pochylona do przodu, język ułożony na podniebieniu. Czas wykonania minimum 30 sekund. W trakcie ćwiczenia uwagę należy skierować na swoje wnętrze, np. posłuchać jak bije serduszko.

Zastosowanie: ćwiczenie to ma szerokie zastosowanie i jest istotne w uzyskaniu wyciszenia i odprężenia organizmu. Poprzez takie ułożenie ciała impuls nerwowy jest przewodzony do pól ruchowych i czuciowych z pnia mózgu i układu limbicznego (podczas działania stresu). Zmniejsza to prawdopodobieństwo produkcji adrenaliny i zmniejsza pobudzenie pnia mózgu oraz układu limbicznego, co korzystnie wpływa na uzyskanie wewnętrznego spokoju i równowagi. Delikatne pobudzenie przednich części mózgu, a odbarczenie tylnych sprzyja lepszej koncentracji i zapamiętywaniu.

Rozdział III.

Badania własne nad skutecznością

METODY KlNEZJOLOGII EDUKACYJNEJ 1. Procedura badań własnych

W trakcie wieloletniej pracy z dziećmi mającymi trudności szkolne zauważono, że mimo istnienia wielu metod terapeutycznych ciągle obserwuje się problemy z ich stosowaniem podczas zajęć terapii pedagogicznej, ponieważ dzieci, u których występują deficyty rozwojowe, najczęściej nie lubią szkoły i wszystkiego, co jest z nią związane. Dlatego z niechęcią reagują na propozycje udziału w zajęciach terapeutycznych, szczególnie w ćwiczeniach korekcyjno-kompensacyjnych opartych na materiale literowym. Nie lubią ćwiczeń przy biurku z piórem, ołówkiem lub książką w ręku, ponieważ wszystko to przypomina im zajęcia szkolne. Natomiast podczas zabaw ruchowych, angażujących całe ciało, dzieci ożywiają się i nabierają chęci do dalszych ćwiczeń. Te zachowania zmuszają pedagogów i psychologów do poszukiwania ciągle nowych metod pracy, które by motywowały dzieci do nauki i równocześnie dawały możliwość dalszego rozwoju.

Przez cały dotychczasowy okres doświadczeń zawodowych autorka pracy kierowała się - sformułowaną przez A. Wykę [za Pilchem 1995) - zasadą dotyczącą zakazu bezrefleksyjności we wszystkich poczynaniach zawodowych. Bacznie śledziła literaturę fachową wydawaną w Polsce i za granicą w celu poszukiwania nowych rozwiązań w pracy z dziećmi z dysfunkcjami rozwojowymi.

W Stanach Zjednoczonych pojawiła się nowa metoda „Brain Gym”, która cieszyła się dużym uznaniem. W Polsce zaprezentowano ją w roku 1993 pod nazwą „Gimnastyka Mózgu”. Autorka tej pracy, dysponując wykształceniem z zakresu rehabilitacji i psychologii, zaczęła wprowadzać założenia z tej metody do terapii i zauważyła, że dzieci chętnie wykonują ćwiczenia, a metoda wnosi nowe wartości do programu zajęć terapeutycznych.

47