KORAN3

148

CZAS PROROKA

cyzji, tym bardziej, że faktyczny układ według dokładnie przeliczonej długości powinien być w przypadku pierwszych sur następujący: 2, 4, 3, 7,6,5. Prawdopodobnie do ostatecznej kolejności rozdziałów przyczyniły się i inne czynniki, np. tematyka lub miejsce objawienia.

Obok tego podstawowego podziału Koranu popularny jest także podział na trzydzieści równych części zwanych dżuz, które z kolei składają się z dwóch tzw. hizbów. Podział ten przydatny jest do recytacji tekstu kora-nicznego, głównie podczas Ramadanu, kiedy to każdego wieczora należy wyrecytować 1/30 tekstu świętej księgi. W wyniku szczegółowych badań filologicznych badacze doszli do wniosku, że najstarszym chronologicznie fragmentem Koranu są ajaty 1-5 sury XCVI Zakrzepła krew, objawione według tradycji w nocy 27 ramadana 610 r. {Lajlat al-Kadr, „Noc Przeznaczenia” albo „Noc Mocy”), o czym opowiada wyżej przytoczony przekaz tradycji. Ostatnie zaś słowa to prawdopodobnie werset 1 sury LX lub werset 281 sury II. Tekst koraniczny nie ma ciągłej narracji, a fragmenty mekkań-skie niejednokrotnie przeplatają się z medyneriskimi.

Koran objawiony został w klasycznym języku arabskim, identycznym z językiem poezji staroarabskiej i wspólnym dla wszystkich Arabów, często, choć niesłusznie, utożsamianym z dialektem plemienia Kurajsz. Tekst koraniczny ma formę rymowanej i rytmizowanej prozy, zwanej sadź. Oto próbka owej prozy, przytoczona w transkrypcji (sura Al-Ichlas - Szczerość wiary):

Kul huwa Allahu ahad Allahu as-Samad Lam jałid wa-lam julad wa-lam jakun lahu kufu’an ahad.

W początkowych objawieniach pojawia się tzw. sadź krótki, a w objawieniach medyńskich zazwyczaj sadź długi, jak na przykład w pierwszych wersetach sury Arowa:

Alif. Lam. Zalika al-kitabu la rajba fihi hudan li-al-muttakina al-lazina juminuna bi-al-ghajbi wa-jukimuna as-salata wa-mimma razak-nahum yanfakuna

wa-al-lazina juminuna bi-ma anzala ilajka wa-ma unzila min kablika wa-bi-al-achira hum jukinuna.

Sury pierwszego okresu, których Al-Ichlas jest przykładem, są z reguły krótsze i mają charakter bardziej natchniony i poetycki, mówią zaś głównie o problemach eschatologicznych i stosunku człowieka do Boga. To tutaj mamy na przykład sugestywne opisy Raju i Piekła. Medyneriskie sury zaś są