130
130
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
(4.42)
i zwie się sekulamym. Po rozwinięciu go można zapisać
-23 + AA2 - BA - C = 0,
gdzie współczynniki A, B, C wyrażają się przez momenty bezwładności i dewiacji. Równanie (4.42) ma trzy rzeczywiste pierwiastki oznaczone przez It, I2,13, które są wartościami głównych momentów bezwładności. Kierunki osi, względem których momenty przyjmują wartości główne IL, I2,13 znajdziemy, podstawiając kolejno do układu równań (4.41) znalezione wartości Jf (i = 1, 2, 3) i rozwiązując układ równań, pamiętając o konieczności spełnienia warunku (4.38), każde bowiem z równań jest liniowo zależne od dwóch pozostałych. Warunek (4.38) jest zatem dodatkowym równaniem. Jeżeli elipsoidę bezwładności (4.37) przetransformujemy do układu współrzędnych, pokrywającego się z głównymi kierunkami, to pamiętając, że momenty bezwładności dla "tych kierunków są J1, I2, J3, otrzymamy elipsoidę zapisaną w. postaci
I2x2 + I2y2 + J3z2 = 1.
Będzie to zarazem oznaczać, że momenty dewiacji znikają w układzie współrzędnych pokrywających się z osiami głównymi (porównaj ze wzorem (4.37)). Tym samym wzór określający moment bezwładności względem dowolnej prostej w tym układzie osi głównych wyraża się prostszym wzorem
J, = It cos2a0 + I2cos2/?0 -(-13cos2y0, (4-43)
gdzie a0, /?0, y0 - są kątami, jakie tworzy oś l z osiami głównymi. Ponieważ znikanie momentów dewiacji w pewnym układzie współrzędnych jest warunkiem wystarczającym, by układ ten pokrywał się z układem osi głównych, więc można wykazać, że oś będzie osią główną, jeśli jest:
a) osią symetrii ciała jednorodnego,
b) osią prostopadłą do płaszczyzny symetrii ciała jednorodnego.
Rozpatrzmy przypadek figur płaskich (patrz rys. 4.17). Niech figura nasza leży
w płaszczyźnie xy. Ponieważ wszystkie punkty figury mają współrzędną z = 0, więc Dx: = Dyz = 0, zatem wyznacznik sekularny ma postać
Ix-X, |
0 |
I -A -Z),.. | |||
~&xy . |
0 |
= (W) |
A, -Dxv |
I-A | |
0, |
0, |
I.-A |
xy |
y |
Widać stąd, żę I, = I3 jest jednym z momentów głównych, a oś z-tów jest osią główną figury. Znajdźmy pozostałe momenty główne, rozwijające wyznacznik
a po wymnożeniu otrzymamy
X2-(Ix + Iy)X-(D2xy-IxIy) = 0, co jest równaniem kwadratowym, którego pierwiastki są:
Ix + I, ± J(Ix + Iy)2 + HD;y-IxIy)
a dalej
Obie pozostałe osie główne leżą w płaszczyźnie xy, jako prostopadłej do osi głównej z. Wyprowadzając kąt cp, jak na rys. 4.17, znajdziemy wielkość tego kąta (p = cp0, dla której moment bezwładności przyjmuje wartości ekstremalne. Pamiętamy, że dla y = 90°, a = cp, /J = 90 - (p wartość momentu bezwładności zgodnie z (4.34) równa się
1 = Ixcos2(p + Iysin2(p - 2Dxysin(pcos(p, stąd licząc ekstremum
-2/xcos cp0 sin cp0 -j- 21 y sin cp0 cos <p0
2Dxy cos 2 (p0 = 0
otrzymamy wartość kąta cp0
tg2ę>0
(4.45)
Rys. 4.19