Nietrzymanie moczu u kobiet obraz kliniczny, leczenie, profilaktyka (6)

to K««tefywo<*

WvKamnia

nie wynosi \ do 5 mg J \ ro/y dziennie; me należy pr/e-kriKrtać daw Ki *0 mii mi dobę

I eki / lej grupy mogą hyc¹ stosowane jako leki wspomagające w terapii wszystkich postaci nietrzymania moc/u

13.1.5.2. Leczenie operacyjne

Ze względu na złożoną patogenezę nietrzymania moczu trudno oczekiwać, ahy jeden rodzaj postępowaniu terapeutycznego był skuteczny. W celu uzyskania jak najlepszego, długotrwałego efektu leczenia wskazane jest indywidualne przygotowanie chorych do operacji, po uprzednim wykorzystaniu wszystkich dostępnych metod zachowawczych.

Do zabiegowego leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu zmusza brak poprawy stanu pacjentki po zastosowaniu kinezyterapii i farmakoterapii. Opisano około 160 sposobów operacyjnego leczenia tej dolegliwości, ale ponieważ wyniki leczenia często odbiegają od oczekiwań, stale trwają poszukiwania nowych technik operacyjnych. W poprawie odległych wyników leczenia chirurgicznego ważną rolę odgrywają zabiegi rehabilitacyjne i farmakoterapia - głównie hormonalna terapia zastępcza poprzedzająca i uzupełniająca zabieg.

Głównym celem leczenia operacyjnego w przypadkach wysiłkowego nietrzymania moczu jest poprawa stosunków anatomicznych między narządami miednicy mniejszej oraz rekonstrukcja tylnego kąta pęcherzowo-cewkowego.

^ chirurgicznego punktu widzenia wyróżnia się dwa typy wysiłkowego nietrzymania moczu:

• powstające w następstwie nadmiernej mobilności połączenia cew-kowo-pęeherzowego przy prawidłowej funkcji zwieracza cewki

J'    moczowej;

• powstające w następstwie uszkodzenia i niewydolności zwieracza / cewki moczowej.

Operacje wykonywane w leczeniu WNM można podzielić na dwie zasadnicze grupy:

• operacje podpierające;

'    • operacje podwieszające.

Operacje podpierające

Operacje podpierające, szczególnie plastyka przedniej i tylnej ściany pochwy, przywracają prawidłowe stosunki anatomiczne w obrębie przepony miednicy, jak również korygują podparcie narządów układu moczowo-płciowego i zapewniają ich repozycję w miednicy.

Nuj* ^;/ę>u ic'i wykonywaną operacją znlkzant| (Im pierwszej grupy

zabiegów je*| |tl.i .i\l..i pr/edifiuj m i.tns |»..< hwy t.tnh-Hi" upłfWrrhti

l*h\) Tni typ operne|i znalazł s/i/rgóliu* zastosowanie w pi/ypsul fettelt WNM występujących łącznie / obniżeniem przedniej ściany |ńnhwy Pi/ywon riiti' prawidłowej topografii przedniej ściany |>o < hwy nie Zftws/e dobrze koryguje nudmiorną ruchomoltĆ cewki mo • /owej i (uiiwm/.j tvlnv kąt pętdin zuwiMCWkowy;. <'/.ęste nawioty lUeU/ymaniu mui /ii po tego ntflżajb zahfegntłfmogą być skutkiem Iwur/.eniii bli/ri łąc/notkunkowych, zaburzających lun keję mięsni ijua miednicy

W 1914 roku Kelly po ru/ pierwszy wykonał ojierację polegającą m» /.iło/eniu .szwów podcewkowych. Powstało wiele modyfikacji tej operacji, polegających nu zakładaniu różnych szwów, wykorzystaniu powięzi do uniesienia cewki moczowej czy umocowaniu tkanek oko-jen ewkowych do spojenia łonowego. Istotą tego typu zabiegów jest poprawa czynności powięzi miednicy, w' następstwie czego dochodzi do zmniejszenia ruchomości cewki moczowej. Operacje te mogą być stosowiiiie ti kobiet w połączeniu z innymi zabiegami korygującymi /ałuM/* nia statyki narządu płciowego, w tym ni.in. z wycięciem machy diogą pochwową. Powszechnie uważa się, ze chirurgiczna ko-m kia <vvuurli! i rwtocele połączona z innym zabiegiem wykonywanym z powodu wysiłkowego nietrzymania moczu jest niezbędnym watunktent jego powodzenia, Efektywność leczenia w dużej mierze załezy od techniki operacyjnej, rodzaju użytego materiału szewnego i własuwości biomechanicznych tkanek podporowych dolnego odcinka układu moczowego oraz narządów płciowych. Najmniejsza 4um/no4ć obserwowana jest w zabiegach podpierających z użyciem tkanek własnych.

Operacje podwieszające

t ipeiacje podwieszające mają na celu korektę elementów podwieszają- v- h macicę, pęcherz moczowy i cewkę moczową.

Sposoby leczenia operacyjnego stosowane w' nadmiernej ruchomości cewki moczowej w ciągu ostatnich kilkunastu lat ulegały eią ckm modyfikacjom (otwarte lub laparoskopowe załonowe podwieszenie szyi jręcher/a, operacje pędowe wykonywane od strony jh>-(liwył,

Po iaz pierwszy operację tzw. techniką igłową zastosował Pereyra. Kombinowana poehwowo-nudłonowa metoda w tej operacji polega na /ułożeniu szwów na okolicę okołocewkową pochwy, wyprowadzeniu ich za jtomocą igieł nad pochewki mięśnia prostego brzucha i miksowaniu

Ze w zględu nu kiótki czas trwania operacji prostą technikę jej Wykonaniu i małą timzowotU; jest to zabieg |n/oprowadzany dość

teiłśtyfca

S/wy

podeawkowo

Koroklrt

cystoooia i nKtoceifJ

Zalonowe pod

WI957«H»tfi S/yt pędwrsn

k^hOlkit KjtłiWfl Ptweyty