p2190439

na

r.

leł do pewnego stopnia spontaniczność — nie pierwotna, aśe tym procesem czw. pracy nad sobą. Jeteli zaś chodzi o . (O integrujący proces usprawniania własnej psychiki do tego. ±e wola — kierując sic światłem umysłowefo w spontanicznym odniesieniu emocji, w spoou-prawdziwie jest dobre, i «o wybierać, ie złe.

zadaniem, które rozciąga czyna sic w tyciu ludzkim po-

tywnej. ta bowr--S    38

_____moi vwna

h rocbćw

liku roz’

^ł*<J »nia i ^ »gy *-m_______

Sprawności bowiem    ^Ur^>w,

™^,ncj “KKywnofei Podmiocow

_T __T    _ ^ŁX_^ ^W«C<= do P°dporz^<||

S    ■    -3^M€,> »prawc*ości osobyL

«So malcsimam wykorzystać energię J ^rtHunić - W pewnej mierze więc wola ..wyh

£    “*    _H^mie™ przyswaja 55 x>b,_c wTT^

e mocywna wydatnie wzmacnia energię _sJZ'    ^ł>ic«^»e

«i“»e * dzieło sprawności. Na tej drodze osiąga _#ic^{J w}°^u/ To dzieci usprawnieniom w różnych dziedzinach _{w 0 |}~^PfUo»o rzejmować i czyn i ć * w o j ą t_c spomanic^ uczuciom i całej w ogóle e m o i y w n o < _c i rv, .

33 czy repoisji.

to. co jest prawdziwie *■«-czynach jest w tej dziedzin!

■n —

-aa

MracMOA ononr w czy*

aa temat integracji - nie chodzi tu dosłownie o scalanie w znaczą* ł*«ia cifki w jedną całolć, ale o urzeczywistnianie i zarazem njawnimii jadaną^i aa gruncie swoistej złożoności podmiotą pachowego.

10. Poftfpowaak a „zachowanie df"

Znaczenie tych wyvahś

Kiedy uważnie obserwujemy siebie oraz innych ładzi, wówczas moZemy przeprowadzić subtelną linię podziału pomiędzy tym. co nazwiemy pnmji powaniem**. a czymś innym, co u lego samego cziowiefcj nkrr flisuj na^ jako „zachowanie się**. Nie bez słuszności będzie poświęcić gnSfijf refleksje temu rozróżnienia. gdyZ w nim ogniskuje |B wiele z tych spraw, o których była mowa w analizie integracji osoby w czynie, i to zarówno na grancie łódzkiej psychiki jak i somatykś.

Wyraz „postępowanie” wydaje ssę wskazywać na działanie człowieka jako aa wynik czy teZ wypadkową jego sprawczoici. len to jednak wyraz przenośny. Pierwotne i właściwe jego znaczenie kojarzy się z drogą, po której ktoś „stąpa" — postępując w pewnym kierunku. Postępowanie n kłuta w winić ..postąpię ń~. Dla określenia każdego z nich z osobna nie używamy wyraża „postępowanie", lecz „postąpienie" lob „postępek". Postępowanie 1 wskazuje na pewną ciągłość takich pottąpień lob fet ich wypadkową. Z uwagi na podstawowe skojarzenie z drogą, po kióccf człowiek 1 czyh stąpa - oczywiście w znaczeniu przenośnym — mniemy przypisać postępowania właściwość normatywną: postępowanie polega zawsze na „trzymaniu się" pewnej drogi. Owo trzymanie się drogi oraz Tuinswgn z | liussła nie jest czymś biernym, wypadkową tego. ^co się dzieje" B człowieku czy z człowiekiem, ale czymś na wskroś czynny. Ma ono swą podstawę B sprawczoici (samostanowienia). W ten sposób postępowanie u skatuje wde wszystko na czyny, które spełnia człowiek-osoba, w których takhe spałem siebie.

Wyraz „zachowanie się" przy bliższym wglądzie w jago treściową zawaa-ioIĆ wskazuje na coś innego. Określamy nim zwykłe pewien „spoaób byciu” danej osoby, łatwo dostrzegalny od zewnątrz. 6w sposób bycia łączy 9 8 działaniem człowieka, ale z nim się nic utożsamia. Zachowanie uf ciłuwuhe nie ujmuje tej samej rzeczywistości albo przynajmniej tego samego psłh rzeczywistości, na którą wskazujemy mówiąc o p mą piamie sapał cił>