Warzywnictwo094

Ważną cechą odmianową jest zabarwienie wypustki. W ciemności wypustki mają zabarwienie białe. U większości odmian szparaga wypustka pod wpływem światła przybiera zabarwienie czerwone lub fioletowe. Szybkie barwienie się wypustek zmusza plantatorów do dwukrotnego ich zbioru w ciągu dnia. Dlatego poszukiwane są odmiany bezantocjanowe, które po wyrośnięciu nad powierzchnię nie barwią się na kolor czerwony, lecz pozostają białe, a dopiero po kilku godzinach wolno zielenieją.

Wypustki szparaga zawierają duże ilości witaminy B, i B₂, a także witaminy C. Zielone wypustki zawierają więcej witaminy C niż białe, są mniej gorzkie i włókniste.

Miąższ wypustek powinien być delikatny. Włóknistość miąższu występuje u wypustek, których wzrost był z jakiegokolwiek powodu zahamowany. Wszystkie czynniki hamujące wzrost wypustek, jak zbyt niska temperatura, susza, zwiększają procent wypustek włóknistych.

Gorzki smak wypustek jest związany z obecnością asparaginy. Na smak szparaga wywiera wpływ nawożenie. Intensywne nawożenie fosforowe i potasowe zmniejsza gorzki smak wypustek.

Odmiany szparaga różnią się odpornością na rdzę szparagową (Puccinia asparagi DC). Znana z odporności na rdzę Mary Washington zatraciła już tę cechę, natomiast nowe odmiany i linie hodowlane pochodzenia amerykańskiego wykazują dużą odporność na tę chorobę. Między odmianami występują różnice w masie, grubości i sztywności pędów nadziemnych. Stwierdzono pozytywną korelację między masą i średnicą pędów szparaga z jednostki powierzchni w jesieni, w roku poprzedzającym plonowanie, a plonem wypustek na wiosnę. Odmiany o sztywnych łodygach są odporniejsze na działanie wiatru.

Między odmianami istnieją różnice we wczesności plonowania i długości okresu wegetacji.

Stosunek roślin męskich do żeńskich u większości odmian wynosi 1:1. W ostatnich latach wyhodowano odmiany o zwiększonym procencie roślin męskich, a także odmiany mające wyłącznie osobniki męskie. Sąto odmiany o wysokiej plenności i znacznie lepszym wyrównaniu cech morfologicznych.

RABARBAR

Opis botaniczny

Rabarbar ma silnie rozwinięty system korzeniowy. Główna masa korzeni 4-letniej rośliny sięga do głębokości 150 cm, a pojedyncze korzenie nawet do 250 cm. Młode siewki rabarbaru mają wyraźny korzeń palowy. W miarę wzrostu korzenie ulegają zniekształceniu, tworząc splot rozrośniętych i częściowo zdrewniałych korzeni spich-

94