Zdjęcie3970

198 Roldul 6. Dysleksją w percepcji społecznej

publikacje i lego zakresu i spotkało się w pracy zawodowej i uor*, z dysleksją.

Również nu ukszlallowanic pozytywnej postawy polonistów Woi^ dysleksji rozwojowej może wpływać długoletni staż zawodowy i obycie a z tym problemem. W badanej grupie największą liczbę (70%) stawaj, osoby ze stażem pracy dłuższym niż 10 lat.

Przeprowadzone badania wskazują, że postawy nauczycieli jp>kj, obcych wobec uczniów ze Specyficznymi trudnościami w czytaniu i pisanie przyjmują kierunek dodatni. W zakresie komponentu poznawczego c, wystąpiły między nimi a grupą polonistów różnice istotne | = 0.S;

48. p « 0,432).

Największa zgodność wyników - świadczących zarówno o pozytn. nym. jak i negatywnym nastawieniu, dotyczyła zasadniczo tych sany) stwierdzeń co w przypadku polonistów.

Najwyższy wynik świadczący o pozytywnym nastawieniu nauczynri języków obcych osiąga część skali zwierającą deklaracje dotyczące konps nentu behawioralnego. Świadczy to o chęci podejmowania pozytywny! działań wobec uczniów z dysleksją rozwojową. Pozostałe komponenty-poznawczy i emocjonalny także osiągają poziom wysoki, co świadczy o b> gatej i szerokiej wiedzy na lemat specyficznych trudności w czytaniu i (« niu oraz o pozytywnym ustosunkowaniu się do dzieci z dysleksją.

Ponad 86% badanych nauczycieli języków obcych wie, że dyskksp az dotyczy tylko języka polskiego. Mają więc oni świadomość, że problem dw leksji może dotyczyć również ich przedmiotu. Nauczyciele języków obcyd mają właściwą wiedzę o specyficznych trudnościach w czytaniu i pisaniu.

W zakresie komponentu emocjonalnego postaw wobec dysleksji nawojowej nauczyciele języków obcych uczący w gimnazjach najbardziej przychylnie ustosunkowali się do stwierdzenia, że praca z dzieckiem || taktycznym jest potrzebna i przynosi efekty. Wśród ankietowanych pąs cieli języków obcych 80% jest zdania, że dziecko dyslektyczne może stute wać i robić karierę zawodową.

Z powyższych analiz wynika, że komponent emocjonalny postaw w-uczycieli języków obcych wobec dysleksji rozwojowej wyraża się | większo Ser w postaci dodatnich, pozytywnych emocji odnośnie do uczniów zesp-cyficznymi trudnościami w pisaniu i czytaniu.

Prawie co trzeci nauczyciel wprowadza na lekcji ułatwienia dli uczniów ze specyficznymi trudnościami w czytaniu i pisaniu, a więcstoaąt inne wymagania w stosunku do tych dzieci. Również co trzeci naocąos zamienia formę odpowiedzi z pisemnej na ustną u dzieci dyslcktycojd

oraz pozwala na pisanie sprawdzianów w wydłużonym limicie czasu. Około 40% badanych nauczycieli obniża kryterium oceny czytania i pisania dla dzieci z dysleksji) rozwojową. Jedynie co dziesiąty nauczyciel języka obcego zwalnia uczniów z dysleksją z pisania dyktand. Natomiast ponad 66% ankietowanych nie obniża oceny za błędy ortograficzne w pracach pisemnych dzieci z dysleksją rozwojową. Na wytłumaczenie materiału po lekcjach zgadza się tylko 13,3% badanych nauczycieli języków obcych. Jedynie co piętnasty ankietowany nauczyciel pozwala uczniowi z dysleksją na korzystanie ze słowników ortograficznych podczas pisania prac klasowych.

Wśród ankietowanych nauczycieli języka obcego 60% kieruje dzieci na specjalistyczne badania oraz namawia rodziców do korzystania z różnych form pomocy i dodatkowej terapii. Ponad 23% badanych nauczycieli twierdzi, że utrzymuje kontakt z rodzicami uczniów dyslektycznych. Przeszło 56% nauczycieli stosuje zalecenia zawarte w opiniach psychologiczno-pedagogicznych.

Z powyższych analiz wynika, że nauczyciele języków obcych w większości stosują pozytywne formy działań na rzecz uczniów z dysleksją rozwojową. Uzyskane wyniki świadczą o pozytywnym nastawieniu nauczycieli języków obcych uczących w gimnazjum i szkole podstawowej wobec uczniów ze specyficznymi trudnościami w nauce czytania i pisania. Wiąże się to z tym, iż ponad połowa badanych ukończyła kursy z zakresu dysleksji rozwojowej, a także ponad połową zna publikacje z tego zakresu, a niemal wszyscy spotkali się w pracy zawodowej z uczniem z dysleksją. Nierzadkie są też przypadki posiadania w rodzinie dziecka z dysleksją (43% badanych).

Powyższe analizy wskazują, że każdy z komponentów postawy u nauczycieli wykładających języki obce w gimnazjum przyjmuje kierunek pozytywny. Osoby te wykazują się rozległą wiedzą o dysleksji rozwojowej, cechują je pozytywne emocje oraz podejmują odpowiednie działania na rzecz uczniów ze specyficznymi trudnościami w nauce czytania i pisania. Siła ich postaw jest znaczna, co dowodzi ich dużej przychylności dla dzieci z dysleksją. Postawa jest również zwarta i spójna, na co wskazuje zgodność między poszczególnymi komponentami ich postawy pod względem siły i znaku. Należy jednak zauważyć, że istnieje grupa nauczycieli języków obcych o niższych wynikach.

Porównania międzygrupowe dotyczące grup nauczycieli polonistów i nauczycieli języka polskiego wykuzują, że w zakresie komponentu poznawczego postawy wobec dysleksji pomiędzy tymi grupami mc ma istotnych statystycznie różnic (r = 0,792, p = 0.432). Można więc stwierdzić, że wiedza badanych nauczycieli o dysleksji rozwojowej jest jednakowo bogata.