Zdjęcie3962

182 Rozdział 6. Dpłebjz w percepcji społeczne)

gotowania profesjonalnego konkretnych grup zawodowych. Próbowany także ustalić związek doświadczenia życiowego, np. bezpośredniego kontaktu z dysleksją. z wiedzą na temat tego zagadnienia.

Badanie miało charakter anonimowy, a wykorzystano w nim specjał, nie skonstruowany kwestionariusz zawierający 20 pytań wielokrotnego w. boni oraz 13 zdań niedokończonych (Bogdanowicz 2007). Pierwsza czci I kwestionariusza służyła do określenia poziomu wiedzy deklaratywnej r. spondentów, druga zaś umożliwiała ocenę realnego poziomu ich triedty. Część poświęcona wiedzy deklarowanej zwierała pytania typu:

L Cif potrafisz określić laminy; dysleksjd, dysgrafia, dysonogrąjąl Kategorie odpowiedzi - lak rączej lak raczej nie, nie.

Część odnosząca się do wiedzy rzeczywistej zawierała konkretnej tania dotyczące faktów, na przykład: Czy dysleksjf mocna odziedzkz^ ił bo: Czy iimigę Rozporządzenia Ministersna Edukacji Katodowej, klina pęimiiąę speijabte prana uczniom z dysleksją?

Pytania kwestionariusza dotyczyły następujących szoególcmytłia-gadnień. takich jak:

•    znajomość terminologii - deklarowana wiedza,

•    znajomość symptomów i przyczyn dysleksji,

•    wiedza na temat pomocy psychołogiczrio-pedagogiaiiej,

•    wiedza na temat profilaktyki.

•    wiedza na temat praw dzieci z dysleksją,

| ocena dostępności informacji na temat dysleksji.

Pierwszym badaniem w latach 1995-1996 Bogdanowicz objęli ponad 500 osób, reprezentujących 6 kategorii zawodowych:

1)    sperjaltśri - psycholodzy, pedagodzy, logopedzi,

2)    nauczyciele wszystkich przedmiotów oraz studenci

3)    lekarze pediatrzy oraz studenci medycyny,

4)    przedstawiciele innych zawodów,

5)    rodzice dzieci z dysleksją,

6)    uczniowie szkól średnich.

Uzyskane wówczas rezultaty przyznawały każdej grupie ocmytnb-li od 1 do 5. ftuwoliło to na sporządzenie swoistego rankingu, ktńty prezentuje rysunek 6.1.

Badania te pokazują, że największą wicdzęmieli pracownicy poradni psychologiczno-pedagogicznych, choć Ich wiedza rzeczywista byli diifo niższa niż deklarowana. Również dobrze zorientowani w probłenutyre tyli rodzice dzieci dyslektycznych. Nauczyciele mieli stosunkowo nuką wiedzę, w lym także nauczyciele języka polskiego i języków obcych, którzy» I

6.1. Wiedza o dysleksji w różnych irodowufcacłi

Inni

inni nauczyciele, lekarze pediatrzy i studenci medycyny

nauczyciele języków obcych

studenci, nauczyciele wyższych szkól technicznych I szkół specjalnych

nauczyciele w żłobkach i połonttb w szkołach podstawowych

nauczycie nauczania początkowego i szkół wyższych

rodzice dzieci z dysleksią

(Udana potomstyta na UG. którzy miel | dodatkowe wyWedy z dysleksji L.

2.24

2.65

2.86

8.11

spadać I    j mb

Rysunek 6J_ Ranking zawodów ze względu na padom tódg o 9>Se«f »tedj-iśćli Btehnowkz

SOolK n* podstawie: TomMMwsW 2001.

co drkń stykają się z problemem dysleksji. WŚród lekarzy peduttó* wiedza u zagadnieniu dysleksji była znikoma.

Badania świadomości dysleksji Bogdanowicz powtórzyła * lalach 2003-2004. Tym razem badaniom tym samym kwestionariuszem poddano następujące grupy osób:

•    nauczyciele różnych specjalności:

-    języka polskiego, języków obcych,

-    wychowania przedszkolnego, nauczania początkowego,

-    ptzedmiotów humanistycznych, ścisłych, biologii i przyrody.

-    wychowania fizycznego,

•    lekarze pediatrzy,

•    inni pracownicy szkolni (świetlica, biblioteka!.