(2)

będzie ulegał zmianie aż do momentu gdy cząsteczka znajdzie się w pH równym jej punktowi izoelektrycznemu. W tym momencie cząsteczka będzie elektrycznie obojętna -a więc nic będzie się przemieszczać dalej. Cząsteczki o jednakowym punkcie izoelektrycznym będą się gromadziły razem.

• elektroforeza kapilarna - najnowocześniejsza technika elektroforctyczna, opierająca się na rozdziale badanych substancji w bardzo cienkiej kapilarze kwarcowej, wypełnionej buforem lub żelem. Jest to technika bardzo wszechstronna jeżeli idzie o wielkość rozdzielanych cząstek - można ją stosować zarówno do prostych jonów nieorganicznych jak i do całych komórek (!). Stosowanie bardzo cienkich kapilar umożliwia intensywne odprowadzanie ciepła, dzięki czemu można stosować bardzo duże różnice potencjałów między elektrodami, co przyspiesza proces rozdziału.Zjawisko przepływu elektroosmotycznego umożliwia jednoczesny rozdział cząsteczek naładowanych ujemnie i dodatnio oraz pozbawionych ładunku: w określonych warunkach cała objętość elektrolitu znajdującego się w kapilarze przepływa w kierunku jednej z elektrod, a więc ruch cząsteczek w niej będzie wypadkową szybkości ruchu elektroosmotycznego i mchu clektroforetycznego. Monitorowanie odbywa się przeważnie nie na całej długości kapilary lecz tylko przy jednym z. jej końców. Można stosować różne rodzaje detektorów - absorpcyjne, fluorescencyjne, fotochemiczne itp. Niektóre typy detektorów fluorescencyjnych stosowanych w tej metodzie (fluorescencja wzbudzana światłem laserowym) umożliwiają wykrywanie substancji znajdujących się w kapilarze w stężeniach 10“¹⁸ M (kilkanaście do kilkudziesięciu cząsteczek). Objętość próbki koniecznej do analizy jest bardzo mała - wynosi od kilku nl do kilku pi. Najpoważniejszymi wadami tej metody jest niemożliwość przystosowania jej do skali preparaty wnej (co wynika z samej zasady) a także kosztowność aparatury, co jest po części spowodowane jej nowością a po części bardzo wysokimi wymaganiami stawianymi szczególnie detektorom.

Substancje rozdzielane metodą elektroforezy żelowej, o ile nie posiadają własnego zabarwienia lub innych cech fizycznych umożliwiających ich wykrycie, można uwidocznić za pomocą barwienia specyficznego dla określonych klas związków. Dla białek podstawowe metody barwienia to:

wybarwianie barwnikiem organicznym Coomassie Brillant Bluc, który adsorbuje się na cząsteczkach białka zawartych w żelu; metoda jest stosunkowo prosta, ale czasochłonna i niezbyt czuła, mogą się w niej również wybarwiać inne cząsteczki biopolimerów.

wybarwianie srebrem - polegające na przekształceniu cząsteczek białka w żelu w pochodne powodujące redukcję AgNC>3 do srebra metalicznego. W porównaniu z metodą Coomassie wybarwianie trwa krócej i jest trwalsze. Jest to metoda bardzo czuła ale skomplikowana i wrażliwa na zanieczyszczenia żelu, które mogą również powodować redukcję.

W wypadku kiedy chodzi o wybarwienic w żelu białka o określonej aktywności enzymatycznej można (o ile elektroforezę przeprowadzano w^T warunkach niedenaturu-jących) przeprowadzić barwienie metodą chemiczną, w którym jedna z reakcji jest katalizowana przez ten enzym. Metoda ta została opracowana do określania lokalizacji enzymów w histologii, stąd często określa się ją jako barwienie histochcmiczne. Reakcje

2.