BSM Uchnast1 tif

E. UCHNAST 64 SAMOLECZENIE BIOEMANACYJNYM SPRZĘŻENIEM...

swoistą działamy w tym przypadku na określony chory obszar organizmu, a jednocześnie poprzez odgałęzienia boczne drogi swoistej, działamy na twór siatkowaty. Twór ten tak pobudzony szybko rozprzestrzenia bodźce na dalsze struktury tworu siatkowate^-go, a poprzez niego bodźce, te rozprzestrzenia na pozostałe części i układy wewnętrzne, mobilizując w ten sposób organizm do totalnego zwalczania źródeł stanowiących przyczyny choroby (np. przy mobilizacji organizmu do zwalczania zakażeń bakteriami czy wirusami).    .

W normalnych stanach choroby i czuwania, układ siatkowaty wstępujący utrzymuje korę mózgową w stanie pewnego napięcia czynnościowego (tonusu), który jest niezbędny dla procesów czuwania. Bez tego napięcia bodźce swoiste, mimo zachowanej ciągłości dróg doprowadzających, nie są w stanie wywołać charakterystycznego dla nich efektu fizjologicznego. Pod wpływem działania zstępującego, część układu siatkowatego może dochodzić do wzrostu lub spadku napięcia, w zależności od tego, czy pobudzę- _ niu ulega układ zstępujący czy hamujący.

Wpływom ze strony układu siatkowatego podlegają również swoiste drogi czuciowe. Układ siatkowaty może kierować napływem informacji po tych drogach; ułatwia przewodzenie jednego rodzaju impulsów przy jednoczesnym hamowaniu innych.

Procesy wyżej opisane, działania i współdziałania ośrodków w mózgowiu, rzucają wiele światła na zakładane tłumaczenia przyczynowe osiąganych rezultatów leczniczych przy pomocy metody B.S.M., spośród których część była dotychczas nieosiągalna praktycznie przez medycynę konwencjonalną, (np. wywoływanie przez B.S.M. obserwowalnych nieuzbrojonych okiem procesów regeneracji uszkodzonych tkanek ciała), które przedstawiam w >

niniejszej pracy.    '

> *

3.3. Układ wegetatywny.'

Układ nerwowy wegetatywny unerwia, jak to już sygnalizowałem uprzednio, przede wszystkim narządy wewnętrzne (trzewia) i reguluje ich czynności tak, aby zapewnić należyte ich funkcjonowanie w zmiennych warunkach środowiska zewnętrznego. Układ ten zapewnia prawidłowy przebieg najpoważniejszych czynności życiowych: akcja serca; napięcia ścianek naczyń krwionośnych; ciśnienie krwi; oddychanie; trawienie: wydalanie: a nawet zapewnia ich funkcjonowanie w szczególnych warunkach takich jak: sen. narkoza, utrata świadomości. Spełnia on ważne funkcje utrzymania stałości płynnego środowiska komórek ustroju, reguluje skład płynów ustrojowych, ich ilość, rozmieszczenie i temperaturę.

Ośrodki wegetatywne w mózgowiu znajdują się w pniu mózgu i rdzeniu kręgowym, mając swe połączenia także z korą mózgową, co wykazałem uprzednio. W ośrodkach tych znajdują się neurony, od których odchodzą aksony, zwane włóknami przedzwojowymi, docierające do zwojów wegetatywnych, umiejscowionych poza ośrodkowym układem nerwowym, tj. w obwodowym układzie nerwowym. W zwojach tych włókna przedzwojowe tworzą synapsy z następnymi neuronami, których aksony, po opuszczeniu zwoju noszą nazwę włókien pozazwojowych. Włókna pozazwojowe, w przeciwieństwie do włókien przedzwojowych nie mają osłonki mielinowej. Dochodzą one do efektorów. Jeden tylko narząd — rdzeń nadnerczy — jest unerwiony przez przedzwojowe włókna współczulne.

W układzie wegetatywnym wyróżnia się dwie części: współ-.czulną (sympatyczną) i przywspółczulną (parasympatyczną). Obydwie te części nawzajem się uzńpełniają i jednocześnie działają antagonistycznie, stanowiąc główny regulator stanu wewnętrznej równowagi organizmu (homeostat). Prawie wszystkie narządy za-wiadywane przez układ wegetatywny posiada ją podwójne unerwienie złożońe z tych dwóch części. Wyjątek stanowią, prócz mięśni szkieletowych, gruczoły potowe i większość naczyń krwionośnych, w których nie stwierdzono unerwienia przywspółczulnego.

Układ nerwowy przy współczulny (parasympatyczny) ma swe ośrodki rozmieszczone w mózgowiu, (co wykazałem przy oma-waniu rozmieszczenia ośrodków w mózgu), oraz w części krzyżowej rdzenia kręgowego. Włókna przy współczulne, wychodzące z pnia mózgu, dołączają się do nerwów czaszkowych: oko-rucho-weg, twarzowego, języko-gardłowego oraz błędnego i unerwiają mięśnie zwężające źrenicę, mięsień akomodacji oka (np. przy czytaniu) oraz gruczoły łzowe, śluzowe i ślinianki, które pod wpływem układu przywspółczulnego, produkują więcej wydzieliny (łez, śliny śluzu). Najwięcej włókien przywspółczulnych zawiera nerw błędny, który powoduje dzięki temu zwolnienie akcji serca, zwężenie oskrzeli, wzmożenie- ruchów robaczkowych jelit i wydzielanie gruczołów jamy brzusznej (trzustki, wątroby). Włókna przywspóczulne, wychodzące z części krzyżowej rdzenia, unerwiają część zstępującą okrężnicy i pęcherz moczowy (przyspieszając ich opróżnianie) oraz narządy płciowe (działając pobudzająco).

Układ współczulny (sympatyczny) posiada swe ośrodki współczulne w części piersiowej i lędźwiowej rdzenia kręgowego. Ośrodki rdzeniowe łączą się z kolei ze zwojami współczulnymi, tworzącymi pień współczulny (parzysty), przebiegający równolegle do kręgosłupa, po obu jego stronach. Włókna współczulne unerwiają wszystkie narządy wewnętrzne, gruczoły potowe i naczynia krwionośne. Powodują one rozszerzenie źrenicy, przyspieszenie

s — Biblioteka Różdżkarza