CCF20090811067

ROZDZIAŁ III.

W STRONĘ CHRZEŚCIJAŃSKIEGO ŻYCIA

Dążenie indywidualnej egzystencji w kierunku chrześcijańskiego życia jest ruchem skierowanym ku wolności, poprzez uzyskiwanie coraz większej wolności, dzięki samodzielnie podejmowanym decyzjom, W tym ruchu jednostka egzystuje jako osobowość posiadająca specyficzne cechy. Charakter czy jakość egzystowania jednostki można wykazać w kategoriach medialnych, poprzez które ona przechodzi. Przy czym nie idzie tu o żadną medialną kolejność w sposobie egzystowania, pomimo iż media obrazują stopień, w jakim jednostka realizuje własną egzystencję.

1. ROZPACZ: WZROST SAMO-ŚWIADOMOŚCI

Jeśli człowiek nie jest świadomy samego siebie jako jaźni, to czynnikiem braku tej samoświadomości jest przede wszystkim rozpacz, rozpacz, czyli brak harmonii i równowagi wewnątrz jaźni. Stając się świadomym braku harmonii i równowagi, człowiek zdaje sobie sprawę z istnienia związku, który ustanawia jego jaźń. Otóż to, jak ważna jest rozpacz dla osobistego egzystowania, najlepiej odzwierciedlają słowa, które Kierkegaard napisał w Dzienniku: „Prawdą jest, że tylko przerażenie, które doprowadza do stanu rozpaczy, pociąga człowieka ku granicom jego możliwości - chociaż wielu poddaje się podczas trwania kuracji; lecz tak surowe traktowanie także przynosi człowiekowi korzyść” b

Każde estetyczne spojrzenie na życie jest rozpaczą i czy zdajemy sobie z tego sprawę czy nie, to jeśli żyjemy estetycznie, to żyjemy w rozpaczy. Jednak w chwili, w której zdajemy sobie sprawę z rozpaczy, pojawia się pragnienie osiągnięcia wyższej formy egzystowania. A zatem, czy człowiek powinien pokornie zgadzać się na swoją rozpacz, to znaczy akceptować rozpacz taką jaka jest, gdy poprzez uświadomienie sobie, że znajduje się on w sferze tego, co estetyczne, może wznieść się za sprawą podjętej decyzji, nie tyle ponad rozpacz, co ponad estetyczną rozpacz, tę która nie

¹ Joumah, 1158.