CCF20090811083

Część II ~ Rozdział III, W stronę chrześcijańskiego życia 173

biektywności itd. Jednak zanim przejdziemy do rozważań na temat zasadniczych sposobów, dzięki którym człowiek porusza się poprzez egzystencjalne media w stronę wiary, w obrębie chrześcijańskiego życia, warto byłoby wpierw zapoznać się z niektórymi z tych alternatywnych form ekspresji,

5. REDUPLIKACJA I POWTÓRZENIE

Reduplikacja jest egzystencjalnym życiem; jest zarówno jakością egzystencjalnej myśli, jak i egzystencjalnego życia, branych pod uwagę jako całość. Jeśli chodzi o myśl, to żyje ona w kategoriach myślenia jednostki. Otóż Kierkegaard atakuje Hegla oraz jemu współczesnych, ponieważ ponieśli oni klęskę właśnie w tej kwestii. Nie żyją oni tak, jak sugeruje im to ich własna myśl. Co więcej, filozof rzadko kiedy dostrzega reduplikację w pełnym tego słowa znaczeniu nawet u religijnych autorów. Wymienia jedynie Augustyna, gdy pragnie nawiązać do pisarza religijnego, żyjącego według własnych kategorii. Jeśli spojrzysz na dwóch ludzi - mówi Kierkegaard - dostrzeżesz, że jeden z nich broni chrześcijaństwa, podczas gdy drugi je atakuje; lecz jeśli spojrzysz na ich życie, żaden z nich za bardzo się nim nie przejmuje. To nie jest reduplikacja; to jest jej przeciwieństwo. Reduplikacja oznacza bycie tym, o czym się mówi; jest przeciwieństwem udawania, hipokryzji, podwójnych standardów czy podwójnego życia. Wyraża transparentność. Kierkegaard nie wier2}d, że prawdziwa reduplikacja, prawdziwa transparentność jest możliwa, jeśli weźmiemy pod uwagę tylko człowieka. Autentyczna reduplikacja domaga się trzeciego czynnika, nieodpartego zewnętrznego czynnika. Tym trzecim czynnikiem jest Bóg; w rzeczywistości dla Kierkegaarda to Bóg jest nieskończoną reduplikacją i tylko poprzez Boga, w i przez Boga Wiekuistego, reduplikacja staje się możliwa dla człowieka. Reduplikacja jest zbieżnością dążeń prowadzących ku temu, co wewnętrzne i ku temu, co zewnętrzne. Gdy w człowieku obecne jest to, co wieczne, wtenczas obydwa dążenia, do wewnątrz i na zewnątrz, korespondują ze sobą. Ponadto, mocą tego, co wieczne, człowiek jest tym, co czyni i czyni to, czym jest; to jest reduplikacja, relatywnie charakteryzująca człowieka w chwilach wiary oraz nieskończenie charakterystyczna dla Boga na wieki.

„Powtórzenie” podkreśla inny aspekt samo-realizacji lub, wyrażając to lepiej, reprezentuje sobą szczytowy punkt reduplikacji. Powtórzenie jest następstwem wiary; jest integracją, przywróceniem jaźni jej jedności i integralności. Mówiąc wprost, owo przywrócenie jest prawdziwym darem dla odnowionej jaźni. Gdy człowiek dociera do sfery chrześcijańskiej wiary, „(...) wówczas wszystko otrzymuje z powrotem ⁴⁷. Chociaż wszystko to, co otrzymuje nie jest tym wszystkim,

⁴⁷ Concept of Dread, s. 142. Wyd. poi,: Pojęcie lęku, s. 160.