I w odmianach czasu smak jest 55

KASPER MIASKOWSKI

Żegnani cię, Rybski, mój poczciwy Stachu!

W któregom jada! często ja chleb gmachu, Bądź to wezwany do twoich więc gości Z całej miłości.

Bądź żebym ci płód z nieba darowany ^w W pieluszkach doniósł do zbawiennej wanny I odniósł śliczne matce zaś na łono Dzieciątko ono!

Ix;cz kto śmierć z ostrą z tyłu zoczył kosą, Gdy nań dybała nogą chytrze bosą I niż okrągły doszedł mu rok miary,

Wzięła na mary?

Niech staną w brzegu twe, matko, źrzcnicc! Dosyć wypiło z nich odnóg oblicze,

Kiedy członeczki lilijowe one Legły uśpione.

Żegnam cię tedy, żałosna mogiło.

Któraś zawarła dziecię, niż mówiło:

Dziecię, co wiły już mu wieniec złoty Słodkie przymioty!

Żegnam cię, stryju własny jego, Piętrze,

Choć znowu bujasz po dworskim tam wietrze; Bom cię życzliwym znał w tej tu ku sobie Trzyletniej dobie!

Żegnam i ciebie, gąbiński kościele,

⁵⁰ Kędym nabożnych widział ludzi wiele I słyszał w niebo przy ofierze drżący Głos ich gorący!

Żegnam cię domie wystawiony z cegły,

Mało co domu świętego odległy,

Skądcm mógł. niż szczcdł czas mi nocy wronej. Poprzedzić dzwony.

Żegnam was nie mniej, pomazańcy Boży,

Niźli wam złotą koronę odłoży Za nielcniwc w Jego służbie stopy,

⁶⁰ A nic dla kopy!