I w odmianach czasu smak jest 52

KASPER MIASKOWSKJ

I ustaną, niż zdroju aońskiego dojdą;

Ustaną, lecz im. acz nic, parą pomóż koni,

A drugie pod Heiikon poślesz, gdzieś pasł łoni! Pytasz podobno, skąd to, skąd te mam o tobie.

Żem cię tak wymalował w sercu moim sobie? Powiem po prostu, powiem, poeto chędogi:

Tyś on sam Maronowe, pasterskie odłogi Słowicńskim, tyś sam rytmem ozdobnie ponowił I znowuś tu Tytyra z Dafnim w Polszczę powił! Twoje kózki leszczynę tu długo gryźć będą 1 pod bukiem pochyłym z piszczałką usiędą Alkon, Mopsus i inszy, a Proteus zwłaszcza Plejady-ć już haftuje na piersiach u płaszcza!

LUTiNJLA JANA KOCHANOWSKIEGO. WIELKIEGO POETY POLSKIEGO

„Powiedz, spłodzona w Czarnym, córko, Lcsic, Gdzie Bóg myśli twe i z nadzieją niesie? Jako kochanka w krętym bluszczu twego Skry ła Atropos do lochu ciemnego?

Skryła, lecz sława na dwurogim wierzchu Nic zna przy zdroju Pegazowym zmierzchu, I tuszy^T Muzom, żc przy jego grobie Heiikon nowy ubudują sobie!”

To ja. a ona tak mi na to rzecze:

„Pierwej do Pontu Dunaj dnem uciecze 1 Wisłnym grzbietem ustaną koraiegi, Pierwej w gorącym Lwie upadną śniegi, Niźli kto nadeń w me struny łagodniej Uderzy' i wiersz na świat poda godniej;

A woskiem skrzydła ten przylepi, który Chce bystrym piórem donieść jego góry ! Trzy panie, co im wdzięczność imię dała.

I Pallas jeszcze więtszego nic znała;

Bądź kto poważnym bawi rytmem uszy, Bądź sztucznym żartem i okrągłym ruszy. Kto u nas kiedy słowieńskimi słowy Doszedł tak blisko arfy Dawidowej?

Milczę nóg kozich i głowy rogatej Leśnego boga, lecz mowy bogatej!

A Antcnora i wieszczkę trojańską,

Której Sofokles na scenę pogańską W prowadził kiedy żałośniej i snadniej?