Kukułka6

XIV. Patologie międzynarodowe i ich przezwyciężanie

transnarodowych, przygotować odpowiednią ilość wyspecjalizowanego personelu, przejrzeć systemy prawne, ustanowić procedury przeglądów transgranicznych i przygotować się do wynegocjowania konwencji o wzajemnej pomocy prawnej. W maju 2000 r. na posiedzeniu G-S w Paryżu przedyskutowano jeszcze raz te sprawy, ale już z udziałem sektora prywatnego, aby modernizować sektor transnarodowy.

Należy podkreślić, źe równolegle z rozwojem terroryzmu międzynarodowego i przestępczości zorganizowanej w świecie podejmowano działania zapobiegawcze wobec tych patologii. Już w 1937 r, w Lidze Narodów przyjęto konwencję o zwalczaniu 1 karaniu terroryzmu, ale nie weszła ona w życie, W ramach ONZ do końca XX wieku przyjęto kilkanaście konwencji i protokołów międzynarodowych, które mają na celu zwalczanie terroryzmu. Zgromadzenie Ogólne NZ uchwaliło wiele rezolucji na ten temat. Wśród konwencji i protokołów warto wymienić następujące:

1)    konwencja tokijska z 14 września 1963 r. w sprawie przestępstw i niektórych innych czynów popełnionych na pokładzie statków powietrznych;

2)    konwencja haska z 1970 r. o zwalczaniu bezprawnego zawładnięcia statkami powietrznymi;

3)    konwencja montrealska z 1971 r. w sprawie zwalczania bezprawnych czynów skierowanych przeciwko bezpieczeństwu lotnictwa cywilnego;

4} konwencja ONZ z 14 grudnia 1973 r. o zapobieganiu przestępstwom i karaniu sprawców przestępstw przeciwko osobom korzystającym z ochrony międzynarodowej;

5)    konwencja ONZ z 14 grudnia 1979 r. przeciwko braniu zakładników;

6)    protokół montrealski z 198S r. w sprawie zwalczania bezprawnych aktów przemocy w portach lotniczych służących międzynarodowemu lotnictwu cywilnemu;

7)    protokół rzymski z 1991 r. w sprawie przeciwdziałania bezprawnym czynom przeciwko bezpieczeństwu stałych platform umieszczonych na szelfie kontynentalnym;

j|c

Międzynarodowe zagrożenia bezpieczeństwa życia, zdrowia i mienia ludzi

8)    konwencja rzymska z 1988 r, w sprawie zwalczania bezprawnych czynów skierowanych przeciwko bezpieczeństwo żeglugi morskiej;

9)    konwencja montrealska z 1991 r. o zwalczaniu plastikowych materiałów wybuchowych w celach ich wykrywania;

10)    konwencja ONZ z 1.977 r, w sprawie zwalczania terrorystycznych zamachów bombowych;

11)    konwencja ONZ z 7 grudnia 1999 r. w sprawie zwalczania finansowania terroryzmu.

Regionalny charakter ma przyjęta pod auspicjami Rady Europy europejska konwencja z 1977 r, o zwalczaniu terroryzmu.

Instytucjonalne znaczenie miało powołanie przez Zgromadzenie Ogólne NZ dnia 17 grudnia 1996 r. Komitetu Ad Hoc do spraw terroryzmu. Powierzono mu przygotowanie całościowej konwencji w sprawie terroryzmu międzynarodowego, terroryzmu jądrowego oraz odpowiednich konferencji pod auspicjami ONZ na temat terroryzmu. Komitet stał się centrom światowych dyskusji na temat różnych aspektów terroryzmu międzynarodowego.

Rada Bezpieczeństwa NZ w rezolucji z 15 października 1999 r. uchwaliła sankcje przeciwko afgańskim talibom za odmowę wydania Osamy bin Ladena w związku z atakami terrorystycznymi na przedstawicielstwa dyplomatyczne Stanów Zjednoczonych w Afryce. Sankcje przewidywały zawieszenie przez wszystkie państwa komunikacji lotniczej z obszarami kontrolowanymi przez talłbów, zamrożenie ich kont oraz kontrolowanie przez wszystkich członków Rady Bezpieczeństwa NZ przebiegu stosowania sankcji.

Po roku Rada Bezpieczeństwa NZ ponowiła wobec tałibów żądanie (19 XII2000) wykonania poprzedniej rezolucji oraz zaprzestania chronienia i szkolenia terrorystów, Wreszcie 30 łipca 2001 r. Rada Bezpieczeństwa jeszcze raz potwierdziła uchwalone sankcje, uznała sytuację w Afganistanie za zagrożenie dla międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, a także wezwała sekretarza generalnego ONZ do utworzenia mechanizmu monitorującego stosowanie sankcji.

Powyższe trzy rezolucje Rady Bezpieczeństwa zostały zlekceważone przez taiibów. Natomiast państwa Grupy Szanghańskiej (Rosja,

249