Kukułka7

XIV. Patologie międzynarodowe i Ich przezwycięża nie

Chiny, Tadżykistan, Kirgistan i Kazachstan) już 5 lipca 2000 r. uzgodniły utworzenie centrum antyterrorystycznego do walki z handlem narkotykami, i bronią. Była to decyzja wymierzona przeciwko islami-stom, którzy zagrażali. Chinom i republikom środkowoazjatyckim.

Po atakach z 11 września 2001 r, w Nowym Jorku i Waszyngtonie Stany Zjednoczone proklamowały wojnę przeciwko terrorystom oraz przystąpiły do tworzenia wielkiej koalicji antyterrorystycznej. Następnego dnia Rada Bezpieczeństwa potępiła owe ataki. Wyraziła też głębokie współczucie bliskim ofiar oraz wezwała wszystkie państwa do współdziałania w celu pociągnięcia do odpowiedzialności organizatorów i sprawców ataków, jak też w celu pełnej realizacji antyterrorystycznej konwencji 1 rezolucji ONZ, W podobnym duchu została ujęta rezolucja Zgromadzenia Ogólnego NZ z 12 września 2001 r. W toku rozwiniętych na tym tle dyskusji międzynarodowych państwa członkowskie Organizacji Konferencji Islamskiej wystąpiły jednak przeciwko utożsamianiu walki, narodowo wyzwoleńczej z „bronią terrory styczną'*,

28 września 2001 r. w kolejnej rezolucji Rada Bezpieczeństwa wezwała wszystkie państwa i talibów do powstrzymania się od jakichkolwiek działań popierających terroryzm. Następnie Rada Bezpieczeństwa potępiła talibów (12 XI 2001) za uczynienie z Afganistanu bazy terroryzmu i schronienia Osamy bin Ladena oraz różnych grup terrorystycznych. Działania przeciwko terroryzmowi podejmowały wtedy różne organizacje międzynarodowe: UNESCO, Urna Europejska. NATO, GB WE, ASBAN t inne organizacje regionalne. Na tym tle Rada Bezpieczeństwa NZ ić stycznia 2002 r, zatwierdziła długofalowe działania zmierzające do zniszczenia terroryzmu i organizacji Al Kaida pod nadzorem ONZ i zgodnie z rozdziałem VII. Karty. Wezwała też do zamrożenia funduszy organizacji terrorystycznych oraz realizacji tranzytu i transferu broni.

Stany Zjednoczone i Wielka Brytania były pierwszymi państwami, które rozpoczęły działania wojskowe przeciwko władzy talibów i Al Kaidy. Dnia 7 października 2001 r, ich samoloty zaatakowały instalacje wojskowe w kilku miastach Afganistanu. Dokonały tego bez sprzeciwu większości państw członkowskich ONZ (prócz Iranu i Egiptu), Pod auspicjami ONZ zaczęto tworzyć wewnątrzafgańską i międzynarodową koalicję przeciwko iałibom. Prezydent USA ostrzegał, że grupy terrorystyczne mogą posłużyć się bronią chemiczną, biologiczną i jądrową. Rada Bezpieczeństwa, która po 11 września uznała prawo USA do obrony zgodnie z rozdziałem VII Karty NZ* akceptowała więc wojnę afgańską tego mocarstwa, w której po 49 dniach bombardowań włączono piechotę morską. Jednocześnie pod patronatem ONZ w Petersbergu odbyła się konferencja na temat przyszłości Afganistanu (26-28 XI 2001). W jej rezultacie przygotowano nową, wieloetniczną administrację przejściową w Afganistanie po obaleniu talibów. Jej przedstawiciele zadeklarowali uczestnictwo w międzynarodowej walce z terroryzmem. ONZ troszczyła się także o organizację pomocy humanitarnej i o przyszłą odbudowę Afganistanu. Porozumienie petersberskie z 5 grudnia 2001 roku zostało poparte przez Forum Organizacji Konferencji Islamskiej i Unii Europejskiej przeciwko terroryzmowi (12-13 i 2002). Jednak odsunięcie talibów od władzy nie doprowadziło do ujęcia przywódcy Al Kaidy i nie zlikwidowało całkowicie jej wpływów w Afganistanie oraz w innych państwach islamskich.

Szczególną formą terroryzmu zagrażającego życiu i mieniu określonych grup ludzi jest piractwo. Patologia ta była znana już w okresie pierwotnego rozwoju żeglugi międzynarodowej na przełomie wieków średnich i czasów nowożytnych. Jej nasilenie nastąpiło w latach 90. Według danych międzynarodowego Biura Morskiego w 1994 r, zarejestrowano 90 aktów piractwa morskiego, w 1997 r. aż 247 ataków, a w 1998 r, jeszcze 192 akty. Jeśli chodzi o ofiary, to w 1997 r. zginęło 51 marynarzy, zaś w roku następnym 67. Najgroźniejsze gangi morskie, które porywały statki i ich ładunek oraz mordowały załogi, operowały aa wodach Indonezji, Indii, Bangladeszu, Cieśniny Malakka i południowej części Morza Czerwonego. Ogólnie w ostatniej dekadzie XX wieku ilość ataków na statki morskie zwiększyła się trzykrotnie, a w 2000 r. wzrosła o 60% w porównaniu z rokiem poprzednim, W latach 2000-2003 liczba ataków na statki wzrastała ponad 30% rocznie.

Zagrożeniem dla bezpieczeństwa coraz liczniejszych współcześnie turystów są napady i porwania. Najczęściej zdarzają się one

251