P5020284

ZYGMUNT GREŃ czywistych. Sam Miciński podał we wstępie wykaz źródeł historycznych, krytyka, jeśli zajmowała się dotychczas Bazylissą, z upodobaniem weryfikowała jej prawdy 1 fikcje; temat to niezbyt atrakcyjny. Natomiast — rzeczywista czy nie — ważna jest odmienność tej kroniki od modelu szekspirowskiego. Siłą wprawiającą w ruch postacie dramatu nie jest tu ani ambicja i władza, zdobywana chociażby terrorem i gwałtem, ani sprawiedliwość i dobro, ten idealizm, który każe niekiedy, opętanemu nim człowiekowi, uszczęśliwiać swych współbraci per fas et ne/as. Nie istnieje też interes kraju lub przynajmniej dynastii. Nie istnieje w ekspozycji i przebiegu dramatu. Dopiero ostatni władca, który dotrze do tronu i skarżę Teofanu, Jan Cymisches, powie: Przysięgam, że ręki nie położyłem na Nikeforze. Fortunę mą całą oddaję na szpitale. Będę sam doglądał rany chorych-.. Wesprę rolników cierpiących głód i dyjarię z powodu nieurodzajów! (...) Teodoro, jesteś, bądź co bądi, Porfyrogenetka. Należy cl się tron. Połączmy nasze losy *).

I nie mamy powodu mu nie wierzyć. Żeni się z kobietą brzydką i niekochaną, odsuwa od siebie tę, którą kochał i której pragnął, Teofanu. Dotychczas bowiem jedyną sita