pedag
0

sługi), pewną nieporadność, bierność, brak inicjatywy, ustępliwość. Może hamować jego rozwój emocjonalny, społeczny, a także poznawczy' (ze względu na ograniczanie zakresu doświadczeń, które mogłyby poszerzyć wiedzę dziecka o święcie, umocnić jego wiarę we własne możliwości, zwiększyć samodzielność i samowystarczalność). Z drugiej strony, skutkiem nadopiekuńczości rodziców, wyręczania, usuwania wszelkich niewygód i trudności może być nic tylko ograniczenie samodzielności i możliwości rozwoju dziecka, lecz także ukształtowanie w nim przekonania o własnej wyjątkowości, nadmierne rozbudzenie poczucia własnej wartości oraz wzmocnienie egocentryzmu. Dobrą ilustracją tego drugiego rodzaju skutków⁷ jest przypadek Karola.

Karol, uczeń czwartej klasy, to dobrze zbudowany, niemal opasły chłopiec wyglądający na co najmniej 12 lat. Jego mama pracuje w innej szkole jako nauczy cielka. Do szkoły przyprow adza go babcia - drobna, krucha starsza pani. Właściwie nie przyprowadza go, lecz przybiega za nim z tornistrem. Po lekcjach czeka w szatni, zabiera jego rzeczy- i idzie dwu, trzy metry⁷ za nim. Karol jest wobec babci arogancki i niegrzeczny, o czym wychowawczyni już rozmawiała z matką.

Któregoś dnia po lekcjach dw ójka dzieci z klasy Karola wpadła z krzykiem do pokoju nauczycielskiego „Proszę pani, szybko! Karolek bije babcię!!” Wychowawczyni wbiegła do szatni w chwili, gdy chłopak pchnął babcie na ławkę stojącą pod ścianą. „Karol, co ty robisz? Jak możesz?!” - krzyknęła ostro. Chłopak odwrócił się ze zdziwioną i przestraszoną miną. Babcia poprawiła szybko ubranie i włosy. „Dlaczego pani krzyczy na Karolka? On nic nie zrobił! Ja się potknęłam. Karolku, dziecko kochane, chodź do domu, bo obiad ci wystygnie” - powiedziała i wyszła, nim zaskoczona wychowawczyni zdąży ła cokolwiek odpowiedzieć.

Zmiana nastawienia nadopiekuńczy^rch rodziców czy- dziadków wobec dziecka jest bardzo trudna. Niekiedy zupełnie nie zdają sobie sprawy z niewłaściwości oraz skutków swego postępowania. Uważają, że robią po prostu to, co pow inien robić każdy kochający rodzic, babcia lub dziadek.

Niektórzy rodzice, dziadkowie mają wypracowane bardzo dobre i przekonujące wyjaśnienia swojego postępow ania, zwłaszcza gdy chodzi o dziecko obarczone jakąś chorobą somatyczną, opóźnione w rozwoju, niepełnosprawne lub mające inne specy ficzne problemy. Bezpośrednie kwestionowanie ich argumentacji okazuje się zwykłe mało skuteczne i najczęściej prowadzi do usztywnienia stanowiska opiekunów' i podważania przez nich kompetencji nauczyciela. Opór wobec zmiany może wy nikać z nieświadomego pragnienia rodziców’, by dziecko nie zmieniało się, by stale potrzebowało ich opieki i miłości. Niekiedy' rodzice dzieci z poważnymi zaburzeniami rozwojowy mi łub niepełnosprawnych zmuszeni są rezygnować z ważnych dla siebie spraw⁷ (z kariery⁷ zawodowej, życia towarzyskiego, realizacji swoich pasji życiowych) i po latach takich poświęceń widoczne przejawy samodzielności dziecka mogą budzić w nich nieświadome lęki. że przestaną być

www. wsip. com. pl 93