rusalki16

Nikła, znikła. Klasłem w dłonie,

I upadłem jak bez życia...

Aż uczułem serca bicia...

*20 Mej Zoryny! przy mem łonie!

I w ocknieniu słodkiem, bliskiem, Do mych piersi drżącą tulę,

Do mych piersi mocno, czule; Uścisk płaci mi uściskiem.

426    I motyle już wzleciały,

I wiatr listki róż rozdmuchnął. Chór słowików głuchnął, głuchnął, I hymn skonał oniemiały.

I ocean dnia niezwykły,

4»o    Blado, żółto, jak w zaćmieniu,

Gasił promień po promieniu,

Aż zamierzchły i ponikły.

Ale światło szczęścia wieszcze Od Zoryny biło oczu,

436    W czarnoksięskiej łzy przeźroczu

Cud miłości jaśniał jeszcze.

V

EPILOG

Do przyjaciół

święć się, święć się, wieku młody, bnie na kwiatach, śnie mój złoty,

down^Lwtfetrz™ ^tejL^{Str0fie poela}, bardzo szczęśliwie powiązał cu-duszy rozkochanej płynaca^YRⁿa^ązem^CUł^d°^Wn0Ś'^{ią Wewr}"^^trzn^' ^Ł* ^źródeł tonu: ton lekki na li !' ^ ^{Z era} P^(lwl?^;tar>i''m następuje zmiana to wał miłość swoia £w°^b-'^Wy’ ^W- ^który^m Poeta dotychczas trakowi przejście ort^ą!onu _fl ' ^ ^{W te}J,^strofit' do patetyczności i sta-pujący za nią epilog zabarwuln^⁰ d° ^eleg,j^npS⁰’ J^akim J^{est nast?}’