�egna�ek4

IM

_ę poszukujące.

Termin „metody podając? zastępuje określeń¹ ^ pojęciem szerszym, gdyż - jak sądzi B, NiM I wypadki, kiedy uczeń musi szukać potrzebach nu waWi.ulTr¹ metod podających zalicza się zatem wk\;

jMetody poszukujące" nazywane są również ffletodam |K| iftirirco - znajduję), gdyż ich istota sprowadza s¹ do stawiane przez nauczycieli pytania, Dokonuje«om poprzez

w P»«^{uk,wafl,e od}P°^w‘^icdzi- ^Mc«% t legają więc na rozta¹ Hffi szereg pytań, a następnie na stawianiu jeb uczniom (jffigj, Si odpówried/i. W len sposób (czasem pny pomocy odpówfrdojj^ wpm^,^ rzycltla) „odkrywają om nową wiedzę. Pierwowwu jtj ^ ^ pór/)'u Sokratesa, nazywającjąnawwmesodąaokraiejsk,lubsobu3s!hIta bowiem uczył swoich uczniów stosując dulog sprowadzający | |fj§}| takich pytań, które prowadziły ich do poznania nowej wiedzy. 1 M( stosowanymi w szkolnictwie odnuanami tej nvtodyjcatpogadanbonzdvsbń U podstaw podziału metod kształcenia na podąące j fS$JH i nimi związana aktywność uczących się. Z pewnością ib^ _u j£j wówczas, kiedy mamy do czynienu z uczeniem się numfayn, aż t jj&^j uczenia się, którego istota sprowadza siępizede wszystkim do przywwijammafe-ntości i umiejętności’.

Z biegiem czasu przedstawione powyżej mciodyksaikemaitaż) BI czające. Zaczęto więc tworzyć nowe klasyfikacje, któych I hteratune i® giczncj jest wiele, gdyż stosowane są różne bytem podrobi Na przykład S kryterium wyróżnienia metod podających była praca unącieh, i omal H kujących - praca ucznia. Często stoso«inymij^emnpoda»knctod kształcenia jest powoływanie się - jak twierdzi Cz. Kupistew - i znaną od czasów J.F. Hebarta formulę tconopoznawcą według której proces poznania im przebiega „od postrzegania do myślana i od mego do pnhykT¹. Zwolennicy takiego podejścia wyróżnili trzy grupy metod;

1)    metody oparte na słowie - odpowiadające „myto";

2)    metody oparte no obserwacji - odpowiadające _Mpostneginua^M;

3)    metody oparte na działalności praktyczne] - odpmdtyce .pnłtfyw'

Do największych orędowników powyższego podejścia nikzy nwątpbreCi Kupisicwicz,

wtedy słowne ptzSlwaly do czasów współczesnych, choć ich istoto, g jte nwwctilf, uległy' tej aninic.

& względu m te bogactwo metod kształcenia i ciągłe pojawianie się nowj|J ich run, nic powała dotychczas klasyfikacja, która ujednolicałaby pogl^y wszystkich teoretyków dydaktyki w tej kwestii i byłaby prze/ wszystkich akcqn_a, »m Dlatego (ci wskazane jest pokazanie bardziej charakterystycznych podzia)^ metod kształccnu stających na różne kryteria podziału i różny stopień zło^{2 1}o. nosa poszczególnych klasyfikacji

Najprostszy podział metod kształcenia dotyczył metod słownych, wśród których wymaano^{3 4 5}:

-    metodę akroamotyczną (z p. Abnma - wykład);

-    metodęerotomtycziui (z$mm-pytanie).

Metoda akroamityczna, według BNawroczyiWocgo, polegali na tym. że .... nauczyciel dostarcza uczniom wiadomości wypowiadając jakieś zdanie lub szereg zdań" Natomiast jeśli j«,J przemówienie nauczycieli tworzy dłuższą całość, nazywamy je wykładem", który jest szczególnym przypadkiem metody ikraamifycswj¹.

Metodą erotemilyczną nazwał z kolei „|,.,j wszystkie sposoby prowadzenia lekcji, sprowadzające stg do pytań nauczyciela i odpowiedzi uczniów¹. Żarnowe stosował również nazwę metoda pytająca’.

W licznych opracowaniach z dydaktyki można spotkać się z podziałem powyż-szych metod na metody bardziej szczegółowe. Ni przykład W. Okoń w podręczniku BJwwfccijfe de d)dah)łi ogt/liiij do metod akroamatycznych, czyli wykładowych, zalicza:

-    nr

-    opowiadanie;

-    wytM

Natomiast do metod crotcmatycznych:

-    metodę katechetyczną;

-    metodę heurystyczną⁶.

i. Bogna do metod Blranmtyczsiydł zalicza ponadto przemówienie i uczenie t kwążfa, a do metod crolcmat\-czn>¹ch - pogadanki i dyskusje:

(Wwiona klasyfikacja jest uzasadniona logicznie, ale /c względu na obco bratącą terminologię mc znalazła szerszego zastosowania w praktyce pedago¹ gjczncj. Upowszechnił się natonuast podział metod ni;

'• DOd^tt£

1

l,Mni.irniwlW,aJMJ

2

* Żcóiió Uii ¹)Wjx:ż mm »f«¹h W. Obij, C/. fopiiiewic/s, ale tiktt D Nro¹ oyHi|Mi)ąaiaM mm jflodi¹ tfy¹i iię pojęcia Jorma"

•f¹ ft Ni»!wytofcLopcM,itt7,

Witt

•».łte»|Mi«teii

i) lipuMwó ¹)■■>» ndmte » fmtm łiiśl)xm»iriiB¹t¹aim ntofr T¹'

3

B. Nwioc/)toki, op cn.t 22S

4

^: ibidem, 1235.    11

5

’ K. Sośnicki w podręczniku

opu5lifa}wM>ni n ..Ruchu PcdieosiciBjm^avliltlPfll|ppH^^^^H

uc/ensj up uc/emu »ę vmnm t jego pochodnymoru uwwiu | wtunlntw odpowuduj^ dwie grupy metod iuuc/iou

6

Ca Kupitiewla Makyiii , Op en, t Ul