0004501

90

de Challins, on też podpisywał papiery. Powoził zaś jeden z najdawniejszych furmanów Saturnin, człe-czysko poczciwe, tylko czasem lubi podpić sobie.

—    Dziękuję panu za łaskawe wyjaśnienia, tyle tylko dniałem się dowiedzieć.

I Gilbert się oddalił.

—    To czegom się dowiedział, upewnia mnie co do jednego punktu. Furgon zatrzymał się w Pon-tarme. Miejsce gdzie leżała trumna z trupem mego brata, leży najdaićj 2 kilometry od Pontarme. W Pontarme zatem dokonaną została świetokradzka zamiana. Któż to móeł dokonać... Nikt inny, jak Rani de Challins... Ale w jakimż celu?... Co za przyczynę miał w tern... Co za zagadkę. Ale nie szkodzi, muszę tę całą rzecz rozwikłać. Teraz zajmę się Genowefą, spodziewam się, że w najkrótszun czasie dowiem się, gdzie przebywała lub czy umarła. Honoryna Lefebre wyniosła się do Vie su-Salon. Pojadę tam odnaleść ją i to dziś jeszcze, me czekając jutra.

Gilbert wsiadł do doróżk'.

—    Na dworzec lyoński — rzekł do woźnicy.

Po 8iódmój godzinie Gdbert był w drodze do

Burgundyi na poszukiwanie Houoryuy Lefebre.

XV.

Rani de Challins w tym samym dniu odwiedził notaryusza, żeby zasięgnąć bliższych informacyi w sprawie zamierzonego spadku.

Notaryusz zaręczył mu, że najdaićj w ośm dni sprawa spadkowa załatwioną zostanie, jeśli Raul dostarczy mu zaraz papiery, ustanawiające stopień pokrewieństwa tak Raula samego jak i baronowej i jój syna, barona Filipa.

Raili odwiedził ciotkę baronową de Garennes i zażądał swych dokumentów. — Były gotowe.

^ Około dziesiątój godziny pożegnał się z baronową i powrócił na ulicę Garanciere do pałacu, odprowadzony przez Filipa do placu Saint, Sulpice. Filip powróciwszy następnie do swego pomieszkania przywołał do siebie Vandaraa.

* Yandame siedział właśnie przy dobrym rumie i takimź cygarze, kiedy usłyszawszy kroki Filipa, pospieszył do mego.

Znalazłszy się oboje sam na sam, prowadzili następnie bardzo tajemniczą rozmowę:

—    Muszę z tobą pomówić Julianie — rozpoczął Filip.

—    Cbodzą po mieście bardzo tajemnicze pogłoski, że hrabia de Vadans został otruiy.

—    Otruty? — zawołał Vandame przestraszony, nie domyślając się, do czego mowa zdąża ?

—    Tak! odgadujesz, kogo o to podejrzywają ?

—    Boże! czy czasem me pana barona ?

—    Jak widzę mój chłopcze, nie jesteś tym samym, co dawnićj, sprytnym, przenikliwym, który potrafił zrozumieć z jednego sićwka, o co idzie ? Przecież nie ja byłem przy mym wuju ? Przecież nie ja posiadałem jego całe zaufanie? Przecież nie ja przyrządzałem mu mikstury, które się fabrykowały bez doktora w jakiójś tam aptece pałacowej?

—    A więc to pan Raul miałby być owym trucicielem ? — To straszne.

—    Tem strasznićisze, że posiadał właśnie to zaufanie mego zmarłego wuja?

—    Ależ dla czego mógłby on się dopuścić tak zbrodniczego występku ?