0005001

Of. ( 62 ) Of.

tur nomini mco ob/ntio munda. Mówi Malachiasz. Jest to najjaśniejsze proroctwo o ofierze nowego Zakonu, w którym kościół rozkrzewiony i rozszerzony po całym świecie , ofiaruje liogu po wszystkie czasy, i po wszystkich miejscach ofiarę nieskończenie czystszą, ponieważ to jest sam Bóg, który przez siebie samego ofiaruje się, ażeby la sama krew, którą przelał Zbawiciel dla okupu dusz naszych, zasilała je, leczyła i przy życiu u-irzymywała w Bogu. To słowo Obła-tio bierze się lakżc za ofiarę, której Chrystus dopełnił na ołtarzu krzyża, dla zgładzenia grzediów naszych.— Tradidit semet ipsum, pro tiobis oblat io nem , et hosliam Den. /LI llaebr. Cap. tO.

OFIARA. Sacrificium. Jest to cześć, którą człowiek oddaje Bogu, czyniąc mu daninę z rzeczy poświęconych jego chwale, dla wyznania i uwielbienia jego najwyższego majestatu , i za-dosyć uczynienia Boskiej jego sprawiedliwości zelżonej grzechami...— Człowiek będąc winnym Bogu swe życie , do którego utraty grzech go przywiódł, i wszelkiego swojego dobra , zostaje obowiązany prawem sprawiedliwej podległości poświęcić mu lak jedno jak drugie, przeto za pośrednictwem ofiar ten winny hołd mu oddaje. Ofiary zaiste przy kolebce świata się rozpoczęły, ponieważ w każdym czasie znajdowali się ludzie , którzy wiernie dopełniali tego obowiązku. Wszak widzieć oczywiście, iż Abel ofiarował Bogu pierwiastki z trzód swoich, że Noe wyszedłszy z Korabiu wystawił ołtarz, na którym ofiarował bydlęta z rożnych rodzajów zwierząt czystych. Abraham i wszyscy Patryarchowie, w różnych czasach dopełniać go nic zaniedbali, co było szczególniejszym obrządkiem religii, zasadzającym się na ustanowieniu Boskim. Jakoż nie można wynaleść nic właściwszego do oddania winnego u-szanowania Bogu, i czci mu przynależy tćj i zadosyć uczynienia jego sprawiedliwości, jako ofiary, ponieważ przez zniszczenie lub odmianę, która się dzieje na rzeczy ofiarowanej , lu-dzie oświadczają Bogu, iż go znają by? najwyższym Panem i Stwórcą wszech rzeczy, iż On ma władzę zupełną nad ich życiem, że gotowi są poświęcić mu je, gdyby to rozkazał, równie jako poświęcają życie bydląt, które przynoszą na ofiarę, że to oni zasłużyli na śmierć, ale że nie mogą sami zadać jej sobie, wynadgradzają to ofiarami całopalenia, przez które błagają Boga, by raczył ich śmierć przyjąć na zadość uczynienie jego sprawiedliwości. Ofiara przeto była to publicznem wyznaniem, swej podległości i usług, które czynił ćzłowiek wyznaniem, oraz iż on przez grzech winnym stał się śmierci , ale że Bóg chciał, ażeby raczej krew niewinnych stworzeń , zastępowała miejsce krwie owych , którzy stali się winnemi, której domagać się służy mu prawo. — Wszelako ofiary owe dalekie były od tego, iż by mogły być przyjemnemi Bogu same przez siebie, i gładzić istotnie grzech człowieka. Niemogły bowiem inaczej podobać mu się, tylko jako figura owej wielkiej ofiary Messy-asza, ofiary zupełnie czystej i bez skazy, klóry niezbraniał się ofiarować siebie człowieka, i który sam tylko godny był oddać Bogn cześć prawdziwą, przebłagać.jego gniew, i otrzymać dla ludzi z odpuszczeniem grzechów dar sprawiedliwości. Dopóki tedy oczekiwane było okazanie się tej ofiary na świecie i jej spełnienie, Bóg przestawał na ofiarach ze zwierząt, które były ostrzeżeniem ludziom by się uniżali w obecności jego majestatu , by wzywali go jako dawcę wszelkiego dobra, by się uznawali win-ncmi ukarania podług jego sprawiedliwości , i dopraszali się jego miłosierdzia z sercem skrnszonem i upokorzo-nem, ale niedziałały innego skutku, jedynie wyobrażały naturę, własności i skutki ofiary na krzyżu. Wprzód nim prawo pisane nastało, malerya ofiar, ich własności, okoliczności i oliarnik, wszystko to było podług upodobania czyniących je. Ofiarowano owoce ziemi, tłustość lub mleko zwierząt, krew lub mięso zabijanych bydląt. Każdy mógł być kapłanem czyli ministrem swoich własnych ofiar, albo też podług upodobania nadawano tę dostojność starszym, głowom familii, i oso-bomz aszczyconem dobrocią. Prawo pisane nakazało Izraelitom to co powinni byli dawać na ofiarę, ilość ofiar i sposób czynienia ich , i samej tylko familii Aarona powierzony był przywilej sprawowania ofiar. Hebrajczy-kowie mieli dwa rodzaje ofiar krwa-wj tb, trojakie były pierwszego rodzaju. Holocausta. Hostiae pad-ficac. Sacrificium pro pcccato. i) W nazwanych ofiarach Holocausta, rzecz ofiarowana, całkiem była palona , ani mógł kapłan, lub ten co ofiarował, zachować sobie jakowej części. Et oblata oinnia adolcbil Sacerdos super allare in holocaustum, odorem suanissimum Domino. Ponieważ ta o-fiara była ustanowiona dla wyznania publicznie najwyższego panowania Boga , i dla nauczenia człowieka, iż od niego ma wszystko co tylko posiada, i czym jest. 2) Hostia pacifica.— Ofiarowana bywała dla oddania dziękczynienia Bogn, albo dla uproszenia nowych dobrodziejstw, albo też dla dopełnienia jakowego ślubu. W lej ofierze była palona tylko tłustość i nerki z bydlęcia ofiarowanego, piersi i łopatki należały do kapłana, a reszta do tego który dał tę ofiarę. Nie było wyznaczonego czasu do czynienia takowych ofiar, czyniono je, kiedy się koniu podobało. Ani prawo nic pewnego nie ustanowiło względem wyboru zwierząt na tę ofiarę, potrzeba tylko było bydła bez skazy, które miało być ofiarowane. Hostia pacifico~ rum .. immaeulalam offeret Domino. 3) Ofiara za grzech dopełniana była w tym sposobie: Kapłan pierwej nim krew bydlęcą wylał na podnoże ołtarza , umaczał w niej palec, i dotyka! się nim czterech rogów ołtarza; len, za kogo była czyniona ta ofiara, nic niebrał z niej dla siebie. Łój bydlęcia spalony był na ołtarzu, mięso ze wszystkiem należało do kapłana i powinno było być jedzone na miejscu świętem, to jest w przysionku przybytku. Immolabis hostias paoi-ficas, comedesquc ibi, cl cpulaberis coram Domino Deo tuo. Jeżeli kapłan czynił takową ofiarę za swojo