02701

27

JAK ZŁAPALIŚMY MAKRELĘ

—    Ki djabeł? — mruknąłem.

—    On być wielka makrela, panie.

—    Niemożliwe! Makrele nie spotykają się tej wielkości.

—    On być wielka makrela — twierdził Griffiths z uporem.

—    Mniejsza, niech będzie, czem chce, i tak go wyciągnę.

Ale przez zbytnią zarozumiałość omal że nie doznałem porażki. Nagle ryba całym pędem ruszyła .ku plątaninie korzeni mangrowych, sięgających dna rzeki, i tylko mocy mej wędki mam do zawdzięczenia, że zdołałem ją zatrzymać o piędź od gąszczu.

Zawróciliśmy i powędrowaliśmy w górę rzeki. Ryba ciągnęła wytrwale, choć dość wolno. Zbliżaliśmy się do rozłożystego liljowca i musiałem użyć hamulca by nie dopuścić mojej zdobyczy do tej niebezpiecznej pozycji. Nagle wypłynęła na powierzchnię.

—    Na Jowisza! Racja — zawołałem—to makrela!

Powoli podciągnąłem piękne czerwone ciało ryby

do samego czółna.

—    Podczep jej bosakiem skrzela, Griffiths. Równo! Powoli! I trzymaj, aż nie położę wędki i nie pomogę.

Wreszcie udało się nam wwindować do łódki i ułożyć na dnie tę największą makrelę. Wspaniała to była ryba. Ktoby się spodziewał, że spotykają się tak wielkie okazy tego gatunku? Nie mogłem oderwać oczu od mojej zdobyczy.

Lady Richmond Rrown, która nie towarzyszyła mi w tej wyprawie, dowiedziawszy się od krajowców, że gonię wielką rybę, wskoczyła do czółna i przybyła w sam czas, by zrobić serję wspaniałych zdjęć fotograficznych. W ten sposób udało się uchwycić przez ob-jektyw momenty zahaczenia ryby pod skrzela, wciągania jej do czółna oraz różne stadja wyciągania jej na brzeg i holowania po łodygach mangrowych, na tle których uplastycznia się cała jej długość.