9152S
7001

mie za cesarzów do tego stopnia, że Neron nakazuje wyścigi poczwórnym wielbłądów zaprzęgiem, a Praetor Aulus Fabricius za panowania tegoż monarchy urządza wyścigi psami.

Rzymskie wędzidła zwane frena lupata były wędzidłami kształtów rozmaitych, które na bocznych końcach opatrzone były klinowatemi przedłużeniami, cuglom za miejsce przypięcia na sprzączki służącemi, były więc one do kantar podobne, z tą tylko różnicą, że im nie dostawało uszka, czyli górnego stawu munsztuka. Przyrząd więc taki wcale się nie przyczyniał do powiększenia działania ręki, ale z widoków oszczędności służył do oddalenia ozdobnych cugli od gęby konia, zapobiega! przemykaniu się ich na którą bądź stronę i chronił je od po-żucia. Cugle i policzkowe rzemienie bywały w purpurę, w słoniową kość i brązy ozdobne tak, że mogły służyć za srogie narzędzia podniety, a ruchomemi ozdobami swemi dźwięk wydawały usprawiedliwiając wyrażenie frena son ant i a. W takie ozdoby już Homer przystraja konie swoich bohaterów.

§ 5i-

Jezrleckie zabawy i zwyczaje Rzymu.

Wyścigi konne, zeszły w tych już czasach w Rzymie na woltyżerkę militarną i były ćwiczeniem gimnasty-cznem prędzej, niż prawdziwemi wyścigami, przesiąkły bowiem zwyczajami desultorów scytowych, numidyjskich i indyjskich, którzy występowali do walki na dwóch koniach, i którzy przeskakiwali co chwila z jednego na drugiego z wielką zręcznością. Zdarzali się tak zwinni jeźdzce

V

162