9152S7501

czajnością swoją; one się nam mniej dziwacznemi wydadzą, jeżeli weźmiemy na uwagę różne w naszym języku na oznaczenie maści utarte wyrażenia, jak, izabelowate, ta-rantowate, wiszniowe, stalowe, maślate, wilczate, różowe, miodowe i t. p. Aelianowi winniśmy wiadomość, że istniał w Indyach cech ujeżdżaczy, którzy się od młodości do tego wprawiali, aby nigdy ostrych z kolcami nie używać wędzideł, a obchodzić się tylko uzdeczką. Energią ciała i wielką wprawą nakłaniali oni konia do bieżenia po kole. Najlepiej wyćwiczeni umieli także po kole poczwórnym kierować zaprzęgiem. Wóz wojenny bywał parokonny tylko i dwóch wojowników w sobie mieścił, tak było podczas indyjskiej Alexandra wyprawy. Indya-nie starannie około koni chodzili i mieli upodobanie w wyścigach, w których królowie i najznakomitsze osobistości kraju udział brali i grube stawiali zakłady, jednak na wyścigach indyjskich biegały przeważnie woły, pomiędzy któremi czasem wprzęgano konie; długość biegu wynosiła około /₃ mili. Na te wyścigi pojawiały się często drobne Ponny i drobniutkie woły, nie większe od kozłów, które prawie tak były rączemi, jak Getskie konie. Do dziś dnia znajdują się w okolicy Surat woły, które nie są większe od dogów angielskich.

§ ¹²3-Koń turecki.

Tak jak koń tatarski tryumfując na wschodzie pod wodzą Tamerlana rozpoczyna dzieje XIV. wieku, tak znowu historyę XV. wieku kończy koń turecki zwycięztwami Mahometa II. nad cesarstwem wschodniem.