94298401

368 K. PANEK

sem benzoilo-amido-octowym. Powstaje w ustroju z połączenia kwasu będźwinowego z glikokoiem, czyli kwasem amidooctowym :

C₆ //_B COOH -f NH_t.f'H_}.COOH = C₆H₆.CO.NH.CH_t.COOH + H. O kwas będźwinowy glikokoi    kwas hipurowy

Krystalizuje w długich, jasnych, rombowo ściętych słupkach. Rozpuszcza się trudno w wodzie zimnej, łatwo w gorącej, jakoteż w alkoholu, a szczególniej w eterze octowym, trudniej w eterze etylowym. Ogrzany, topi się przy 187’5° (J, przy wyższej ciepłocie rozkłada się, tworząc wznios na ścianach naczynia, złożony z kwasu będźwinowego i wydzielając woń kwasu pruskiego. Gotowany z kwasami i ługami rozpada się na swe składniki: glikokoi i kwas będźwinowy, podobnie w czasie fermentacyi alkalicznej moczu pod wpływem mirrococus ureae.

Kwas hipurowy znajduje się w dużej ilości w moczu zwierząt roślinożernych, w którym stanowi po moczniku najważniejszy składnik azotowy moczu.

W moczu ludzkim znajduje się również stale, jakkolwiek w ilościach znacznie mniejszych, bo zaledwie 0 7—1 gr. na dobę przy pożywieniu mieszanem. W większych ilościach pojawia się przy żywieniu wyłącznie roślinnem, zwłaszcza po spożyciu owoców, jagód, jarzyn i t. p.

Głownem źródłem powstawania kwasu hipurowego są ciała aromatyczne, zawarte w strawie roślinnej, jak kwas będźwinowy, chinowy, cynamonowy i t. p., co potwierdza zresztą i fakt, że po wprowadzeniu ciał w rodzaju kwasu chinowego lub salicylowego wydzielanie kwasu hipurowego wzmaga się kilkakrotnie.

Drugiem źródłem dla tworzenia się kwasu hipurowego jest gnicie białka w kiszce grubej.

Powstawanie kwasu hipurowego w ustroju na drodze syntezy z kwasu będźwinowego i glikokolu stanowi charakterystyczny, często spotykany przykład wiązania ciał szkodliwych celem ich zobojętnienia, względnie zamiany na związki nieszkodliwe.

Wedle Bungego i Schmiedeberga miejscem powstawania kwasu hipurowego, przynajmniej u psa, jest nerka. Stwierdzono mianowicie, że po wstrzyknięciu kwasu będźwinowego i glikokolu do krwi u psa, któremu podwiązano tętnice nerkowe, wytwarzanie kwasu hipurowego zostało wstrzymane. Natomiast przepuszczając przez świeżą, wyciętą nerkę krew, zaprawioną kwasem będźwino-wym i glikokoiem, można w cieczy wydzielonej stwierdzić obecność kwasu hipurowego. Zdolność tę tworzenia kwasu hipurowego posiada nerka nawet pocięta w kawałki. Dopiero po zmiażdżeniu całkowitem miąższu, połączonem ze zniszczeniem mechanicznem ko-