94299001

374

K. PANEK

genu, która pod wpływem światła słonecznego, jak i działania kwasów przechodzi z łatwością w urobilinę.

Urobilinogen wydziela się przy wysoleniu moczu siarkanem amonowym. Z moczu zakwaszonego kwasem octowym wyciąga się chloroformem, eterem i alkoholem amylowym, jako ciało bezbarwne, które na powietrzu zmienia się w urobilinę. Daje odczyn Ehrlicha z p — dimetylaminobenzaldehydem.

Ilość urobiliny (po zamianie urobilinogenu) wynosi około 60 mg. na dobę. Zwiększa się ona w stanach gorączkowych i pod wpływem wzmożonych procesów rozkładu w jelitach, rozpadu barwika krwi i t. p.

Urobilina w stanie czystym jest ciałem bezpostaciowem, barwy cisawej, rozpuszczalnem w alkoholu, chloroformie i wyskoku amylowym, trudno w eterze, bardzo trudno w wodzie, łatwiej w obecności soli objętych. Przy badaniu widmowem okazuje smugę ab-sorbcyjną między b i F. Identyczne widmo wykazuje hydrobiliru-bina i barwik kału sterkobilina.

Roztwory kwaśne urobiliny posiadają barwę czerwonawo-żółtą, alkaliczne żółtą lub brunatno-żółtą. Kwaśny barwy cisawej roztwór urobiliny, zaprawiony amoniakiem daje zabarwienie blado-żółte z odcieniem zielonkawym, zaś za dodaniem alkoholowego roztworu chlorku cynkowego okazuje wybitną zieloną fluorescencyę.

Urobilina pozostaje w ścisłym związku genetycznym z barwikami krwi i żółci, a w szczególności z bilirubiną.

Otrzymanie urobiliny. (wedle Garroda i Hopkinsa). Mocz wysyca się chlorkiem amonowym, przesącz zakwasza się kwasem siarkowym i wytrawia mięszaniną 1. objętości chloroformu i 2. objętości eteru. Wyciąg chloro-formowo-eterowy wytrząsa się wodą, skutkiem czego urobilina prz^fchudzi do rozczynu wodnego. Rozczyn wodny, pozbawiony śladów eteru, wysyca się powtórnie chlorkiem amonu, zakwasza słabo i wytrawia ponownie mięszanką chloroformowo-eterową. Z wyciągu wytrząsa się urobilinę małą ilością rozcieńczonego amoniaku, a ze stężonego tego rozczynu strąca przez zakwaszenie i rozpuszcza osad w czystym chloroformie. Po odparowaniu chloroformu rozpuszcza się pozostałość w bezwodnym alkoholu.

Próba Jaffego na urobilinę. Kilka cm* moczu zaprawia się amoniakiem, odsącza pozostały osad fosforanów wapniowców, do przesączu dodaje się kilka kropli alkoholowego rozczynu chlorku cynkowego. Wrazie obecności urobiliny przyjmuje ciecz fluorescencyę zieloną i wykazuje charakterystyczną smugę widmową.

Próba Nenckiego i Rotschyego. Kilka cm* moczu zakwasza się kwasem solnym, dodaje kilka cm* alkoholu amylowegc i wstrząsa łagodnie Wydzielony alkohol zlewa się i zaprawia w'yskokow^rym roztworem chlorku cynku (l°/₀) z dodatkiem amoniaku. Płyn okazuje wybitną fluorescencyę i charakterystyczne smugi widmowe.