KSE9262 II L70

2W

zorniejszych słuchaczach wzniecał podejrżenie, ttrtwowier-niejszych a zapalczywych do zuchwalstwa unosił tak, że wielu wołała, ażel>y pierwszego zamysłu nieporzue..jąc, do Tehiny i Biafogrodu na Iskiender paszę, tam stojącego, w same siedliska Tatarów uderzyć (1). Przewrotne namowy Gracjana, przy zupełnej niewiadomości o potędze nieprzyjacielskiej, a razem przekonanie o szczupłości sił naszych do prawdziwej zaczepnej wojny w odległej okolicy, zaludnionej samemi Tatarami, i nakoniec wiadomości o zbliżających się Tuikach w kierunku Jass: zniewoliły hetmana i dalszych wodzów iść za Prut ku Cecorze, dawnemu stanowisku Jana Zamojskiego, który jeszcze w; r. 1G50 lam się okopawszy, najpomyślniej potem działał i wyprawę swą szczęśliwie ukończył. Ztam-tąd Żółkiewski postanowił, aby zaczepnie działając, jeśliby siły nieprzyjacielskie nie były zbyt przemagającemi, zetrzeć się z Turkami, i Jassy opanow ać: albo jeśliby dla przemagającej Iskiemler paszy potęgi, przyszło zachować sie obronnie , fu bezpieczne mieć obozy i zląd łatwiej umowy prowadzić. Stosownie więc do takich zamysłów hetmana, ruszyło się całe wojsko dnia 9 września, nazajutrz po odbytej uroczystości Narodzenia Panny Maryi, powiększone tjlko pocztem Gracijana z sześciuset Wołochów złożonym, a w ogóle 9,000 ludzi zaledwo liczące. Równo ze świtem, przeprawiono się przez rzeke Kajnary, a przeszedłszy rzekę Kobyłtę o milę od pierwszej odległą, po ujściu jednej jeszcze mili tylko, stanęło po południu nad rzeką Reut, niewięeej tego pierwszego' dnia nad dw ie mile całego pochodu odbywszy. Podobnież przez dw i dni następne, dla oszczędzenia wojska i zebrania żywno-

(1) „Quo prima eunsultantium antea inelinahant vnta.” Kolierzycki ib. p, 6 7 6.