KSE9262 II L94

272

na me zwłoki, !>o je słynąłem ku usłudze Rytej. Co Pan Bt»g chce z swej łaski dać, mei h się sianie, a wola j: e;o święta, będzie nam miłościwa do ostatka życia nasze go. Z łom mnie modlitwom i łasce Waszmości najukochańszej Jejmości polecam, i działki nasze na Pana Boga pamiętać upominam. W obozie'' pod Gecorą d. 6 października 1020 r. Jejmośei do zgonu kochający' małżonek i ojciec, Stanisław Żółkiewski hetman w. k. (1).

Stało się tak niestety jak przepowiedział zacny wojownik; list ten był już ostatnimi pożegnaniem rodzinnej ziemi, ostatnią pamiątką jego myśli. Jeszcze słońce nie skryło za widnokrąg najgorętszych piomieni swoich, kiedy poste]) leniwie ciągnącego się żołnierstwa, przerwany, zrfowu został uowem zaburzeniem. Rozhukana chałastra, jęła ze wszech stron domagać*się zastanowienia i spoczynku , a gdy po niejakiem zatrzymaniu się z powodu lego zamieszania, hetmani dali rozkaz na nowo tabor zataczać i posuwać się naprzód, wielka część żołnierzy i ciurowie rzucili się do rabunku wozów skarbnych, ocalonych od tumultu pod Cefcorą. NVidząc to starszy zna wojskowa, a powściągając siłą i mową rozpustnych, znowu niebacznie poczęła się odzy wać z groźbą, że za Dniestrem rabusie i buntownicy niechybną karę za tę swawolę odbiorą. W tern zamieszaniu mrok zapadł, a tymczasem zbieg jakiś z obozu uw iadomił Kaniemu a Mirzę o tem co sio dzieje w wojsku Żółkiewskiego. Przypadłszy' natychmiast wódz Tatarski do Iskiender paszy i Kałgaj' śułla-tana, którzy już zwątpili zupełnie o przełamaniu Polaków, domosł im że teraz właśnie była najsposobniejsza

(1) Ob. tenże sam list podług jego autentycznej pisowni z oryginału przepisany i udzielony nam przez uczonego professpra tYacława Aleksandra Maciejowskiego, umieszczony pod N. 7 między dokumentami.