KSE9262 II L96

dwa Żółkiewski w czole taboru jadący zsiadł z konia i dla pokazania wszystkim że chce z niemi razem umierać) przebił go szablą (1), usłyszano nagle z tyłu wielki teutenl przypadających koni. Był to istotnie oddział Lisowczyków^r i różnego ochotnika z tylnej straży, który odpierając szczęśliwie natarczywość Tatarską, znalazł w odwrocie swym stodoły napełnione sianem i zhożem, a korzystając z kilku chwil wolniejszych, zastanowił się dla zabrania na konie tego, co się w pośpie-chu unieść jiotra-fiło: dokazawszy zaś swego i party znów od nieprzyjaciół, dopędzał spieszniej oddalający się tabor. Ale wpośród powszechnego zgiełku i zamieszania, nie poznano sw oich, mniemając, że już Tatary tabor rozerwali (2). Wtenczas to popłoch powszechny dosiągł ostatniego kresu; zamiast balożenia kom, ciurów ie ujuczywszy je panów swoich mieniem porwali si? dc ucieczki, drudzy poszli na wszystkie .strony w rozsypkę, inni znowu rozumiejąc że wozy swe do Dniestru doprowadzą, trzymali się przy nich pojedynczo. W takiern rozprzężeniu obozu i szyku, wpadają całemi siłami w tabor bisunnanie i rozerwane hufce chrześcijan mordują,'lub do niewoli zabierają. Tymczasem w strasznej owej chwili, kiedy rozjadły Muzułmanin nasycał się krwią chrześcijan, których nie swojem męztwem, ale własną ich swawolą pokonał: Żółkiewski ciężkim smutkiem pochylony szedł pieszo na przodzie taboru, wsparty z jednej strony na poruczniku Złolopol-skim, a z drugiej na domowniku swym Kurzaw skim, mając przed sobą hetmana polnego Koniecpolskiego. Jeszcze ze trzysta jeźdźców im towarzyszyło; lecz zaledwo

(1)    Mss. List Abrahama Zlotopolskiego do Wojciecha Miaskowsklego 25 oktobra r. 16 20 pisany. Ob. w dodatkach pod Nr. 9.

(2)    Dzieje panowania Zygm. III p. Ni cm. T. 3, str. 2 8 9.