B574 891

CHOROBY ZAKAZNE OCZU

273

ZALIS (1896), KRODENER, ELZE, BURCHARDT (1897) znajdują bądź to innego rodzaju grzyblu, bądź też plazmodje lub kokcydje.

Z badań na wirększą skalę wymienić należy poszukiwania MULLERA. W pracy z r. 1903, zawierającej wyniki badań przeprowadzonych w Wiednia i Grazu, a potem w Egipcie, ogłasza MOLLER, że znaleziony przez niego prątek t. zw. Trachomhacillus jest właściwym bodźcem chorobotwórczym jaglicy. Prątek ten jednakże przypomina pod wieloma względami lasecznik Kocha-W e e k s a lub prątek grypy.

RAEHLMAN, badając wydzielinę spojówkową i zawartość mieszków jagliczych zapomocą ultramikroskopu, spostrzega w nich liczne twory rozmaitych postaci oraz drobne, żółte kuleczki, nadzwyczaj szybko poruszające się, a będące według RAEHLMAN A przenośnikami zarazka jagliczego.

Z początkiem roku 1907 ogłaszają HALBEkSTADTER    PRO WAZEK pracę

o „zawartościach komórkowych pasorzytniczej natury w jaglicy", w której przedstawiają wyniki swych badań, przeprowadzonych na licznym materjale jagliczym na Jawie, i po raz pierwszy występują z twierdzeniem, że jaglica jest właściwie chorobą nabłonka spojówkowego, że domniemanego za^razka jaglicy należy szukać tylko w komórkach nabłonkowych, a pojawienie się mieszków jagliczych jest sprawą wtórną, odczynem wywołanym przez zabu-rżenia chorobowe w nabłonku spojówkowym. Według tych autorów zarazkami jaglicy mają być twory kropkowate, ziarniste, znaidujące się w proto-plazmie komórek nabłonkowych, a nazwane przez PRO WAZKA „Chlamy-dozoa“, od słowa greckiego    = płaszcz i ęd'ov = zwierzę, gdyż twory

te mają być otoczone dokoła jasną przestrzenią, osłonką, jakby płaszczem.

Niezależnie od tych autorów zajmował się GREEFF badaniami nad jaglicą. Po zastosowaniu techniki barwienia według G iemsy¹) stwierdził GREEFF w zawartości ziaren jagliczych istnienie bardzo małych dwoinek kropkowatych,

18

1

Mieszanka barwikowa Giemsy składa się z 3 płynów w następującym stosunku a) 12 części roztworu eozyny (2,5 cm 1% rozczynu eozyny francuskiej na 500 cm wody przekroplonej); b) 3 częścL roztworu barwika Ażur I (1 : 1000); c) 3 części roztworu barwika Ażur II (0,8 : 1000).

Do każdorazowego barwienia sporządza się świeżą mieszankę według powyższego stosunku. Materjał do badań należy brać z załamka górnego w ten sposób, że krawędzią szkiełka nakrywkowego ściąga się nabłonek spojówki 1 rozciera delikatnie na drugiem szkiełku nakrywkowem. W ten sposób uzyskany materjał utrwala się najlepiej w‘mieszance alkoholu i eteru, w równych częściach, poczem po wysuszeniu kładzie się szkiełka stroną preparatu na barwik. Barwienie trwa zwykle 6 godzin, poczem następuje szybkie spłukanie wodą i alkoholem absolutnym, wysuszenie i zamkniecie preparatu w olejku cedrowym.

Dla uzyskania szybszego zabarwienia stosuję od r. 1916 metodę własną, polegającą na użyciu mieszanki barwikowej Mansona.

Z 2°/o rozczynu błękitu metylenowego (medic. pur. Hoechst), rozpuszczonego w gotującym się 5% boraksie, sporządza się roztwór 1 : 40, barwi preparat kilkanaście sekund i spłó-kuje wodą aż do chwili, gay preparat otrzyma odcień zielonawo-niebieski. Wtręty komór kowe są silnie niebiesko zabarwione.

Podręcznik chorób zakaźnych VIII