Magazyn68001

476

KUMANIECKI KAZIMIERZ WŁADYSŁAW — KUPIEC

Galiziens vom Jahre 1808. „Stat. Monat-schrift“ XIII J. 1913. (odkryty przez autora manuskrypt w opracowaniu autora).

—    Statystyka polska (wspólnie z prof. A. Krzyżanowskim). Kraków 1915. — Polskie prawo administracyjne w zarysie (wspólnie z prof. Uniwersytetu Warszawskiego Wasiutyńskim i z prof. Uniwersytetu Stefana Batorego Panejką). — Strate-gja wielkiej wojny 1914—1918. Kraków 1921. — Odbudowa państwowości polskiej. Najważniejsze dokumenty. Warszawa— Kraków 1924. — Le vicende degli istituti di diritto civile. Roma 1930. — Stosunki robotnicze w czasie wojny. Warszawa 1932.

—    Wychowanie państwowo-obywatelskie. Kraków 1933. — Praecepta praefecti. Kraków 1937. — Ustrój polityczny Polski. Kraków 1937.

Kumulacja.

Dochody osób fizycznych są bądź dochodami fundowanemi, t. j. dochodami, których źródłem są gospodarstwa wiejskie, nieruchomości miejskie, przemysł, rzemiosło, handel, wolne zawody i t. d., bądź też dochodami z uposażeń, emerytur i z najemnej pracy. Pierwsze podlegają podatkowi dochodowemu od sumy przychodów netto, jakie dają wspomniane źródła, drugie nie są do tej sumy wliczane, a ich opodatkowanie następuje, niezależnie od opodatkowania dochodów fundowanych, podług specjalnych przepisów ustawy o podatku dochodowym (dział drugi ustawy o podatku dochodowym, art. 41 do 45). Poza niewliczaniem dochodu z uposażeń i t. p. do sumy dochodu płatnika, charakterystyczne dla opodatkowania tego rodzaju przychodów jest to, że podatek uiszcza służbodawca przy wypłacaniu wynagrodzenia, a nadto skala (taryfa) podatkowa jest nieco odmiennie ułożona od skali przy dochodach fundowanych, t. j. z niższemi od pierwszej stawkami przy małych (do 300 zł miesięcznie) wynagrodzeniach, a z wyższemi przy większych.

Skala ta jest progresywna, zatem dwa lub kdka wynagrodzeń, od których się odrębnie, osobno, oblicza podatek, dają Skarbowi mniej wpływu, aniżeli wówczas, gdyby obliczało się ten podatek od wziętej za podstawę obliczeń sumy tych wynagrodzeń. Temu ubytkowi we wpływach zapobiega, wprowadzona ustawą z dn. 7. XI 1931 r.

Dz. U. R. P. Nr. 101, poz. 771, kumulacja wynagrodzeń (art. 45 ustawy o podatku dochodowym w nowem brzmieniu Dz. U. R. P. Nr. 2, poz. 6 z 1936 r.). Płatnik, pobierający dwa lub więcej wynagrodzeń, obowiązany jest po upływie roku kalendarzowego powyższą różnicę obliczyć. W tym celu sumuje, kumuluje (stąd nazwa) otrzymane w ubiegłym roku wynagrodzenia, oblicza od sumy podatek, ustala ile potrącono mu podatku w ubiegłym roku od każdego z wynagrodzeń osobno, a różnicę między obliczoną od sumy kwotą podatkową i kwotą rzeczywiście uiszczoną wpłaca w dwóch ratach (15. IV. i 15. X. następnego roku) w Kasie Urzędu Skarbowego swego miejsca zamieszkania.

Ten pomysł zwiększenia wpływów państwowych, teoretycznie słuszny, dał w praktyce słabe rezultaty. Niewątpliwie zwiększonym wpływom (żadnej cyfry dotąd do wiadomości nie podano) przeciwstawić należy obciążenie płatników trudnemi obliczeniami, duże zwiększenie pracy w administracji skarbowej przez konieczność kontroli, wreszcie często absurdalne wyniki cyfrowe w indywidualnych przypadkach, w których wpłata z kumulacji okazuje się wyższą od drugiego wynagrodzenia. Stanowi temu nie zapobiegły kilkakrotne nowe lizacje ustawy i rozporządzeń ministerjal-nych (ostatnie rozp. wyk. Min. Skarbu z dn. 14. IX. 1936 r. Dz. U. R. P. Nr. 40, poz. 769, § 50).

Literatura: Urban Jam Kumulacja. „Cnas. Skarb**. 1938. — Weinftsld i.: Daniny. Warniatoa 1937.

/. Weinfeld.

Kupiec.

ii Uwag. wstępne. 2. Pojęcie kupca 3. Podział kupców. 4. Zdolność prawna.

1. Uwagi wstępne Pojęcie kupca ma bardzo doniosłe znaczenie dla prawa handlowego, gdyż stosunki handlowe przeważnie wynikają z czynności handlowych, któremi są czynności kupca, dokonywane w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a w stosunkach handlowych obowiązują przede-wszystkiem przepisy polskiego Kodeksu Handlowego (poniżej w skróceniu K. H.) i szczególnych ustaw handlowych (art. 1 K. H.). Określenie kupca oparł K. H. na kry ter j ach ekonomicznych — na działalności zarobkowej — iw ten sposób znacznie rozszerzył to pojęcie w porównaniu z do-