Magazyn 534

228 WACŁAW SIEROSZEWSKI

szedł — rzekł Koluś. — Kozice nie przyszły. Piotr mówi, że na zmianę pogody kładą się w złomach.

Tak gwarząc, wrócili do osady i weszli do swego szałasu.

W chwilę później Marya zawołała ich na wieczerzę. Piotra uderzyła niezwykła jej bladość. Siadł chmurny i wcisnął się w kąt. Paweł nerwowo gryzł usta i na nikogo nie patrzał. Koluś, który opowiadał z zapałem wrażenia myśliwskie, spostrzegł wreszcie, że nikt go nie słucha.

—    Nam czas pewnie w drogę?— zwrócił się nagle do Pawła.

—    A dobrze — odrzekł tenże.

—    Nie radzę na taki czas... wiatr... noc. Lepiej zaczekać do świtania — perswadował Stefek.