FizykaII06701

62

Ruch zatem falowy, dostawszy się do niej, odbija się w każdym je; punkcie tak, iż promienie fali odbitej i padającej są do promieni kulistej powierzchni jednakowo nachylone. Jeżeli zaś on z samego środka tej kuli pochodzi, zatem ma wszędzie kierunek odpowiedniego promienia kuli, wówczas po odbiciu powraca zno-wu do jej środka, idąc także w^r kierunku promienia, lecz tamtemu wręcz przeciwnym.

§ 11. Załamanie fal. Każdy punkt granicznej powierzchni dwóch ciał, skoro ruch falowy dojdzie do niego, staje się nietyl-ko środkowym punktem fali o 1 bijającej się od uiej, lecz także jeszcze środkowym punktem innćj fali, która za tą granicą w drugiem ciele rozchodzi się z inną chyżością, niż fala odbita w pierwszem. Jeśli to drugie ciało jest gęstszem od pierwsze

go, t. j. jeśli wyraz h mniejszy jest dla niego, niż dla tamtego.

ruch falowy przesyła się w niem powolniej, jeśli zaś ono mniej-

e

szą gęstość posiada, aniżeli ciało pierwsze, zatem wyraz j/ ma

większą wartość, wówczas przewodzenie ruchu odbywa się w niem z większą szybkością, niż w pierwszem ciele.

Niechaj tedy CD (Fig. 25) wystawia bardzo mały kawałek

powierzchni fali, która idąc ku granicy M\ dwóch ciał, ma w pierwszem kierunek PD. Przypuśćmy dalej, że punkt środkowy tćj fali jest tak daleko od MN położony, iż kawałek CD za płaszczyznę prostopadłą do płaszczyzny PDN. zatem promienie PD i P'C fali w mowie będącej za równoległe uważać można. W chwili przyjścia tego kawałka CD fali do granicy MN w' punkcie D, zaczyna się z D fala w drugiem ciele rozchodzić. Gdy szybkość przewodzenia fal w pierwszem ciele jest F, w drugiem F', drogi.