FizykaII10301

98

czającemi nieodbywa się w jednej chwili, więc zgęszczone warstwy otrzymują większą elastyczność i działają na cząstki powietrza w poblizkich warstwach z większą różnicą prężności, niżby to czyniły w przypuszczeniu statecznej barometryczną wysokością II wymierzonej elastyczności, a oziębienie wynikłe z rorzedzema 'warstw sprawia znowu w⁷ warstwach rozrzedzonych znaczniejsze pomniejszenie elastyczności, a tern samem ■i prędsze wpadanie otaczającego powietrza w rozrzedzoną przestrzeń. Wskutek tego czas T trwanii osćylacyi musi koniecznie się skrócić, podczas gdy długość fali 2 = VT zmianie nie ulega, zatem ehyżość V przesyłania fal podłużnych staje się oczywiście większą i to w powietrzu atnmsferycznem w^r ten sposób, jak gdyby sprężystość jego powiększyła się w stosunku jak 1: 1*42 (ob. księgę o cieple). Oznaczywszy ten stały współczynnik dla każdego gazu głoską B, mamy

98

_ j/0-76. S.g.

?• ^ (i~h^ ’

V =

zatem w powietrzu atmosferycznem temperatury t, dla którego

B= V l^-42, nareszcie,

V

0'76.13-59.9-808 0-001293

1-42 (7 + at),

czyli    V — 333®-5. vl -|- a l,

co z wypadkami prób, robionych w celu wynalezienia chyżości

głosu w atmosferze, zupełnie się zgadza.

§ 18. Fale stojące w ciekłych walcach. Jeżeli do walcowego naczynia nalejemy cieczy i w pewnem miejscu tego ciekłego walca wywołamy ruch drgający, cząstki cieczy przesyłają przezeń powstałe fale aż do końca jego, które po odbiciu tamże spotykają się z pierwotnemi falami i po odbytej interferencji tworzą stojące drgania. A że do tego ruchu poprzednią teoryę drgań podłużnych bezpośrednio zastosować możemy, więc czas T pełnego drgnienia takich fal stojących jest równy

T=AL]/—,

• e

czyli z powodu, że

2

a C—l, także

O