page0067

59

Rejtan- Reklewski

pogróżkami skłonie, ofiarował mu 2,000 dukatów, ażeby sejm opuścił. Oburzony Rejtan odpowiedział: „Przywiozłem z sobą pięć tysięcy dukatów, te ci oddaję byś się zrzekł frymarków niecnych i zdrady ojczyzny.” Obecny tej rozmowie jenerał pruski Łentulus, zawołał przejęty podziwem: Gratulor tibi generose vir, optime rem tuam egisłi. (Wielbię cię szlachetny mężu, dzielnie rzecz twoją popierasz). Podpisano pierwszy rozbiór kraju. Rejtan sejm opuścił, a rozpacz zatruła mu życie. Nie mógł przenieść hańby narodowej i swej boleści, dostał pomięszania zmysłów. Krewni odwieźli go do Litwy i z powodu gwałtownych napadów, trzymali go w zamknięciu. Rejtan niepo-znawał nikogo, darł odzienie na sobie, pokarm oknem tylko przyjmował: a gdy raz nieostrożnie podano mu napój w szklance porwał ją, stłukł i ostrzem szkła gardło sobie przerżnął. Umarł w Sierpniu 1790, pochowany w kościele Lacho-wickim, w powiecie Słuckim. Posągowa to postać dziejów naszych, której pamięć nieraz wskrzeszano pędzlem, dłutem i poezyją.    K. Wł. W.

Rejten (herb). Na tarczy jeździec w pełnej zbroi konno z dwiema rozdar-terni na końcach kopijami i oszczepem. Na hełmie takiź sam mąż zbrojny.

Rejzner (Jan), malarz wysokich zdolności, nadworny Jana III, a następnie Augusta II. Król Sobieski poważał go niemało, i obdarował częścią gruntu pod wałem ogrodu zamku warszawskiego. Malował wiele z polecenia Jana III, ale prac jego dotąd nie odkryto (ob. E. Rastawieckiego: Słownik malarzom polskich t. 2).

Rekapitulacyja (z łacińskiego recapitulatio), po grecku anakephalaiosis, figura retoryczna, według której przy końcu każdej części i całości następuje krótkie, jasne i dobitne streszczenie wszystkich dowodów i punktów głównych. — W rachunkach rekapitulacyją nazywa się treściwe zestawienie pojedynczych tytułów rachunkowych.    F. H. L.

Reklama, artykuł gazeciarski, mający na celu wychwalanie jakiego przedsiębiorstwa, wynalazku i t. d. prywatnego, przez przedsiębiercę lub wynalazcę albo nadesłany, albo przynajmniej sowicie zapłacony.    F. H. L.

Reklamacyj a, każda skarga o wyrządzoną krzywdę, ztąd reklamantem czyli reklamującym nazywa się ten, kto reklamuje. W prawnem znaczeniu pod reklamacyia rozumiemy żadanie zwrotu rzeczy niewłaściwie zabranych.    *    F.H. L.

RekleWSki (Wincenty), poeta polski, urodził się w r. 1785 we wsi Bole-szynie, w powiecie Kieleckim, z ojca Józefa, obywatela i sędziego pokoju w temże mieście. Nauki kończył w akademii krakowskiej, poczem wszedł do wojska polskiego, do artylleryi i w wyprawie 1809 r. walczył z odznaczeniem się pod Raszynem, Sandomierzem, dosłużywszy się stopnia kapitana. Po zawartym pokoju zostawał w garnizonie przez półczwarta roku w Krakowie i tam wyłącznie oddawał się poezyl, pisząc udatne sielanki, które są płodem jego pobytu w tem mieście. W r. 1811 przeniesiony został do korpusu inże-nierów i jako poddyrektor przyłożył się znacznie’ do pracy około twierdzy Modlina, gdzie aż do wojny 1812 r. przebywał. W tej ostatniej wyprawie jako podpułkownik znajdował się przy znaczniejszych bitwach i z pola walki pod Moźajskiem uniesiony bez przytomności, będąc schorzały i ranny, zakończył życie w szpitalu w Moskwie 1812 r. Wydał z druku Pienia wiejskie przez W. R. (Kraków, 1811, w 16-ce), z ryciną autora. Jest to zbiór sielanek, których osnowę czerpał w ówczesnych okolicznościach. Wydanie 2-gie przez Zegotę Pauli (wyszło tamże, 1850 r., w 16-ce). Na początku umieszczona jest krótka wiadomość o życiu i pismach autora. K. Brodziński, przyjaciel od serca