page0074

66

Popchnięty na drogę, która nie była jego charakterowi właściwą, ,poświęcony stanowi duchownemu dla trudności innego wyposażenia, jak to, które nastręczały bogate prelatury kościelne, Fryderyk bez powołania, bez namaszczenia piastował wysokie godności w kościele i marniał na duchu, trawiąc się sam w sobie, szukając sposobów zagłuszenia sprzecznych w sobie głosów.

Właśnie siedział przy stole / kilkoma poufnemi swemi, gdy wszedł młodzieniec nadzwyczaj urodziwej i wspaniałej postaci. Miał na sobie suknię duchowną, lecz ta nie mogła zaimponować księdzu, który nim był tylko z nazwiska; zbliżał się do kardynała ^;ako do zwierzchnika swego w kraju i w kościele, jednak królewicz urwał w pół słowa zaczętą rozmowę i rzekł z cicha do towarzyszy: Usuńcie butelki, bo ten Włoch (¹) idzie.

Spojrzeli się zausznicy pańscy i onieśmieleni skinęli głową w milczeniu, przed powagą tego młodego oblicza, w którćm było tyle wdzięku, że zdawało się jako jemu najbardziej biesiada wesołość przystoi, ale zarazem tyle powagi i godno-

1

Z wy li ł go tal nazywać z przyczyny, że długo bawił we Włoriech.