page0082

- 81

Było to właśnie około żniw. Idąc drogą, spotykali drabiniaste wozy naładowane snopami, koło których szli czerstwi parobcy, wyśpiewujący na całe gardło i pozdrawiający ich wesołą twarzą, jakby chcieli powiedzieć: oto zebraliśmy owoc całorocznej pracy.

Julek patrzał na nich z podziwieniem, ale nic niemówił, tylko szedł z nauczycielem dalej na łan pszenicy, gdzie paręset żeńców zbierało zboże.

Usiadłszy na przewróconych snopkach, , przypatrywali się ciężkiej ich pracy^r.

Słońce popołudniowe potężnie dopiekało;

Ikropłisty pot oblewał czoła żeńców, a robota szła coraz dalej nietylko bez skargi, hez narzekania, ale wśród wesołych śpiewów i żarcików z tych co niepośpieszali za drugimi w robocie. W półgodziny⁷ może doszli do miedzy, i cały łan położył się w snopkach. Żeńce wetknąwszy za pas sierpy, zebrali się w kółko, usiedli, a do-

kobiałek chleba i sera smacznie

zajadali, nieprzestając zwyczajnych śmiechów i żarcików.

Julek jeszcze się bardziej zadziwił na ten widok, a obracając się do nauczyciela, rzekł: