page0086

78

łzami, klęcząc u jego łóżka i ręce całując. Był to rozrzewniający obraz śmierci sprawiedliwego. Do pożegnania przystępowała kolejno młodzież którą chował, przyszedł i brat ze synowcami, a biskup unosząc z lekka osłabłe ręce i łączącdo modlitwy gorące westchnienia, błogosławił im, żeby się rozwijali krajowi na pożytek i chwałę. Nare-ście kazał sobie czytać modlitwy za konających i powtarzał wyrazy głośno i dobitnie. Gdy zaś konać zaczął, czytano passję według śgo Łukasza, a gdy przyszło do słów: Panie w ręce Twoje oddaje ducha mego, skończył.

Po jego śmierci podnieśli głowy i przyczynili szkody królestwu, niecni zausznicy królowej Bony, których już nic nie powściągało, a dla których Tomicki był postrachem; takątoiniał powagę ten biskup bogobojny, o którym Starowolski mówi:

„W kościele nie było mu równego, gdy stał pasterz przy ołtarzu, a na radzie i w senacie niebyło piękniejszego, gdy zasiadł z pieczęcią przy królu, lub mówił od tronu. Uciśniony miał zawsze w nim obrońcę, dobro kraju żarliwego miłośnika swego, a prawda i sprawiedliwość promotora sobie, przy których kładł się on murem. Urósł też dla tych przymiotów w taką powagę u majestatu, iż miany był od wszystkich za drugiego po królu.”