page0128

128

resztę moich pieniędzy, wiedząc, iż to kapitał święty, z którego mam żyć i z którego się mam dorobić.

Wiedziałem, że nie mogę sobie pozwolić na obiad, jeżeli jakoś nie zarobię pieniędzy. Po skończonym dniu oczekiwała mnie noc, a na tę również trzeba było zapracować, by mieć z czego zapłacić nocleg.

Posiadałem moje dwa franki zmniejszone już o 15 centimów i z tą drobną kwotą postanowiłem rozpocząć handel.

Udałem się na ulicę du Croissant. Tam schodzą się ludzie, którzy chcą sprzedać różne przedmioty za pośrednictwem „kamelotów“*). Istotnie byli tam tacy, którzy mieli dzienniki, piosenki i zabawki do rozsprzedaży.

Zaryzykowałem mój skromny kapitał, wymówiwszy sobie, iż jeżeli nie sprzedam powierzonego mi towaru w części lub w całości, to mi pieniądze będą zwrócone. Udało mi się szczęśliwie, sprzedałem wszystkie dzienniki i parę piosenek do godziny 10 rano.

Wróciłem następnie i wziąłem do rozsprzedaży paczkę dzienników sportowych, oznajmiających wyniki wyścigów konnych. Po raz trzeci wróciłem na ulicę Croissant ku wieczorowi, by zaopatrzyć się w dzienniki wieczorne. Z dziennikami tymi biegłem szybko przez miasto, aby znaleść się jak najprędzej w odległych dzielnicach, gdzie jeszcze nie dobiegli moi współzawodnicy. Tytuły dzienników krzyczałem

*) Tak nazywają w Paryżu chłopców ulicznych sprzedających przechodniom dzienniki i drobne przedmioty.

http://rcin.org.pl