page0144

141

kilka miesięcy, a stan jej ciągle się pogorszą!. „Śmierci się nie boję, ale się sąduBoskiego boje,” mówiła przeczuwając zgon bliski. Z większą zatem, jeżeb można było, skruchą przyjmowała Sa-kramenta Święte.

—    Jaż się już żadnej pociechy na zdrowi a niś spodziewam, rzekła raz do swego spowiednika.

—    Jeżcb tak, odpowiedział kapłan, rzućmy się do Boga, który lepszemi, bo wiecznemi pociechami nagrodzi.

ł tak się też stało. Królowa uporządkowawszy ostatecznie swój testament, który oddawna spisany zawsze przy sobie miała, całą myśl zwróciła ku Bogu. Król z żoną na przemiany pilnowali jej łoża, a ona w chwilach wolnych od cierpień, napominała ichjak mają żyć panować, polecała im swoich ubogich, swoją czeladkę. Ostatniego dnia życia kazała przywołać wnuczęta, i własną ręką dała im upom.nki z błogosławieństwem. Na. stepnie żegnała domowników, przepraszała sługi jeżeli im się naraziła wczemkolwiek i obdarowała ich prosząc o pamięć, a czyniła to z taką prostotą i uprzejmością serdeczną, jaka ją odznaczała przez całe życie. Zdawało się nawet,że ta wymiana przychylnych uczuć i słów między iną a ota-czającemi, pokrzepiwszy jej ducha, na polepszenie