page0244

241

Tak na wzór Skargi pokrzepiając lud słowem. Bożem i jak poprzednik nie raz proroczemi odzywając się słowy o jego losie, zbliżał się do sędziwej starości, bo do siedmdziesięciu lat życia swego. Myślicie może, że kapelan królewski, z konieczności mający stosunki z najmożniejszymi panami, jeżeli nie był wynagrodzony godnościami w duchownej hierarchji, to wielkie skarby nagromadził? Bynajmniej — nie tego łaknęła wzniosła dusza pokornego zakonnika. Skarby jego złożone były w sercach tych, których uzacnił przykładem i słowy, a dostojeństwa nie miały żadnej w jego oczach wartości. Za jedyną zatem, pełnego prac życia nagrodę, prosi! króla o pozwolenie przepędzenia schyłku dni swoich w zakonnej celi.

Król go uwolnił od obowiązków, ale nie wyrzekł się zupełnie jego rady i pomocy duchownej. Na dwa lata przed śmiercią obrany przeorem w zakonie, wkrótce się od tej godności wyprosił. Czynność jednak jego była rzadka, choć już się prawie za obręb klasztoru nie wychylił, lecz kto wszedł do jego celi, zastał go zawsze z książką w ręku. Kochał się bowiem w pracach uczonych. Oprócz języka łacińskiego, który w ówczesnej Polsce znał prawie każdy, Birkowski posiadał hebrajski, a w greckim tak był biegły, że prze-

l6