page0254

252

zdrości i nienawiści wszystkich możnych przy dworze. Starali się przeto, ażeby wszeikiemi środkami przed królem go oczernić; lecz dopiąć tego ,nie mogli, bo był gorliwym i wiernym, a najmniejsze nawet podejrzenie jakiego błędu na niego paść nie mogło. Z rozpaczy, żeby się nie zasiedli w obrotach swoich, szukali sposobności oskarżenia Daniela za dopełnienie obrządków zakonu Boga swojego. W tym zamiarze namówili króla, aby kazał ogłosić ustawę: iż ktokolwiek ośmieli się w przeciągu trzydziestu dni upraszać, o co tylko bądź, którego z bogów albo złudzi, a nie samego króla, wrzuconym będzie do lwiej jaskini. Mimo tego zakazu, Daniel każdego dnia trzykrotnie, uwielbiał Boga swojego i oddawał mu dziękczynne błaganie, jak to poprzednio czynił. Dworzanie śpie-gowali najstaranniej wszystkie kroki Daniela, i dowiedziawszy się od nasadzonych, że błagał i uwielbiał co dzień Boga swojego, udali się do króla i żądali, ażeby Daniel uległ karze przepisanej za nieposłuszeństwo rozkazowi królewskiemu. Daryusz, usłyszawszy to, zmartwi! się bardzo, postanowił w umyśle swoim ocalić swojego ulubieńca, i aż do wieczora co tylko mógł w tym względzie uczynił. Nieprzyjaciele Daniela , wiedząc dobrze o zamiarze króla, mówili do niego zuchwale: „Pomnij, że jest prawo niewzruszone u Medów i Persów, niedozwalające w ni-czem zmienić ustaw jakie raz król wydał.” Zmusili więc Daryusza wydać rozkaz wrzucenia Daniela do lwiej jaskini; pocieszył go jednak król temi słowy: „Bóg twój, którego nieustannie uwielbiasz, oswobodzi cię z paszczy lwów.”. Nienawistni Danielowi nie przestawali na tej zemście; kazali sprowadzić jeszcze wielki kamień, którym zamknęli wejście do jaskini