page0262

R5t>ell — Ropucha

254

Ropella históryją ogłosiwszy, już drukiem tom drugi w Goiha 1863 r. Ropell min także ułożone przez siebie szacowne Regesta dyplomatów do bistoryi polskiej po rok 1506, dotąd nie wydane. Oprócz wyżej przytoczonej historyk, jest autorWm następnych. 2) Chronica domus Sarensis, ans der Handschrift herausgegeben und erlautert, (Wrocław, 1854, w 8-ee).    3) Die orien-

talische Frage in ihrer geschiękttichen Enfwicfrełung, (1774 do 1830, tamże, 1854, w 8-ee).    4) Ueber die rerbreitung des masdeburger Stadt-

reehts im Geb*ete des atten polmschen Reichs ostwaerfs der Weicksel, (tamże, 1857, w 8-ce). Do zasług jego policzyć także należy pokierowanie i wykształcenie historyczne kilku młodzieży polskiej, uczącej się na uniwersytecie wrocławskim, który wyszli na zdolnych pisarzy i są odznaczającymi się professorami..    F. M. S.

Ropncha, {Bufo Laur). Rodzaj z gromady Płazów Ziemnowodnych, z rzędu Bezogonowych (Bafrachia Ecaudata), odznaczający się od innych Zab ogólnym kształtem ciała pękatym, skórą mocno brodawko watą, sączącą ciecz ostrą, częstokroć mocnej odrażającej woni, nogami tylnemi krótkiemi, wreszcie zupełnem brakiem zębów szczękowych. Prócz tych głównych i charakterystycznych właściwości, Ropuchy różnią się od innych Zab obyczajowo: przy ciężkości i niezgrabności ciała są mniej ruchawe, chód ich raczej łażący lub w drobnych podskokach, są więcej nocne, mniej drapieżne, a przynajmniej karmią się samemi drobnemi istotami. Z rodzaju, nazwą Bufo ohecnie ograniczonego, trzy są gatunki krajowe: Rop. szara, (B. cinereus Schn.) największa, brudno szara, ze śniadem obrzeżeniem guza skroniowego, od spodu biah.wa; u nas jest najpospolitszą, dorasta niekiedy zesciu cali długości samego ciała, lecz nigdy do tak wielkich wymiarów, jak to w skutku uprzedzeń niektórzy zwykli przesadzać. Młode roczniaki i dwuletnie miewają często brodawki skórne mocno czerwonego koloru i ztąd poczytywane były za oddzielny gatunek. Przesa-dzonem jest także mniemanie o wielkiej jadowitości Ropuchy; jest to zwierzę ebu-dzające wstręt swoją brzydotą, niemniej jednak jest nader pęźytecznem przez wyjadenie mnóstwa szkodliwych jestestw, a ztąd przez ogrodników mianowicie powinno być ochramanem. O tym to gatunku upowszechnione jest podanie błędne, jakoby długie lata mogła zostaw'ać w letargu pod grubemi pokładami skał. lub nawet zasklepiona wewnątrz kamieni; umyślne dla zbadania tej rzeczy próby wykazały dowodnie, iż ropucha tak jak i inne żyjące twory, pozbawiona przystępu powietrza, po niedługim czasie życie traci. Ropucha zmienna, (B. rariabilis Tali.) marmurkowato plamista, na tle białawem plamy nieforem-ne zielonej barwy, częstokroć bardzo czystej, niekiedy oliwkowej lub rudawo-bmnatnej; od poprzedniej mniejsza, dłużej z wiosny przebywająca w wodzie; ona to wydaje ów turkoczący głos podczas letnich wieczorów, ona także wydziela najostrzejszą w'on czosnkową. Ropucha smugowa, (B. ealamita Laur.) do poprzedniej podobna leęz ciemniejsza, z jasno żółtą smugą wzdłuż całego grzbietu; u nas dotąd tylko w północnej części kraju postrzegana. Gatunek ten wielu uważa za odmianę tylko ubarwienia. Największym gatunkiem w rodzaju Ropuch, jest (B. Agua Pr. Max.) z południowej Ameryki, dorasta na stopę długości. Zbliżona kształtem do ropuch, lecz z powodu drobnych ząb-nów w szczęce górnej, z rodziny ropuch do żab przenoszona przez niektórych, krzez innych zas słuszniej z ogólnej summy powinowactw do pierwszych wcielane. Są jeszcze krajowe gatunki Bombinator igneus. Merr i Pelobafes fnsetts Laur. Pierwszy jest powszechnie znaną małą ropuszką wodną, z ognisto-po-marańczowyra czarnoplamistym spodem ciała, na to wydaje 0 owo dźwięczne jednotonne hukanie, dające się słyszeć często nad wodami stojącemi. Drugi