page0270

267

Jedyna też to była otucha mieszkańców okolicznych ten zamek obronny; tam bowiem znajdowali nieraz schronienie przeciw napaści tatarskiej. Włościanie kryli się po lasach z dobytkiem, szlachta do zamku uciekała, szczęśliwi jeżeli nieprzyjaciel nie zeszedł ich niespodziewanie.

Nam, którzy dzisiejsze widzimy wojny, tak wcześnie zwykle przeczute, tak szeroko rozpowiadane przez pisma, z trudnością pojąć przychodzi te najazdy, co jak chmura piorunna w mgnieniu oka szerzyły zniszczenie na znacznej kraju przestrzeni. Pierwsze napadnięte wioski zwykle padały ofiarą: uprowadzano w jasyr lud mnogi, dopiero łuna z chat gorejących ostrzegała sąsiadów o niebezpieczeństwie, lub też jakie wylęknione pacholę, co ujść zdołało śmierci, biegło do dalszego sioła, wołając: tatarzy, tatarzy! Na ten wyraz straszliwy, drżące matki tuliły dzieci do piersi, każdy szukał bezpiecznego schronienia,lub o ucieczce przemyśliwmł, zabierając co miał najdroższego.

Otóż ta wieść o napadzie tatarskim rozchodziła się właśnie w okolicach Podkainienia, a tuż za wieścią biegła dzicz zbrojna, tak zawsze śmiała w obec bezbronnych mieszkańców.

Już był zapadł zmrok wńeczorny i na wscho-