page0372

364

Ronssillon — Roussin

którzy za Karola Gnuśnego wybili się na niepdległość. Pierwszym z owych hrabiów dziedzicznych był Suntar II (904—915), ostatnim, bezdzietny Gerard II, który kraj swój r. 1172 przekazał w spadku królowi Arragonii Alfonsowi II Odtąd hrabstwo stanowiło część Arragonii, lubo pod francuzkiem zostawało len— nictwem, którego zrzekł się dopiero Ludwik IX w r. 1258. Jan II, król Arragonii, dał w zastaw Roussillon wraz z sąsiednią ziemią Cerdagne Ludwikowi XI w r, 1462, a Karol VIII zwrócił ten kraj r. 1493 królowi Arragonii Ferdynandowi II. Odtąd hrabstwo to połączone było z Hiszpaniją, dopóki je Ludwik XIII nie odebrał w r. 1642; lecz dopiero pokój Pirenejski oddał je Francyi wraz z hrabstwem Conflans i północną częścią hrabstwa Cerdagne. Roussillon, miasto i zamek w depart. Isere nad rz. Rodanem, niegdyś stolica hrabstwa, słynie edyktem wydanym tu r. 1564 przeciw Hugonotom przez Karola IX, który zniesiony dopiero został w r. 1568.

Ronssillońskie wina,, są to wina z depart. wyższych Pirenejów pochodzące. Są one zwykle czerwone; parę wszakże gatunków jest białych. Pomiędzy czerwonemi, gatunki Bagnols, Spira i Callioure, lubo w delikatności i zapachu niew yrównywają dobrym winom Rodanu, odznaczają się jednak ciemną barwą, spirytualnośeią, korzennością i słodyczą. Nadto blado-czerwone lecz mocniejsze od win Bordeaux gatunki Tavel, Chateauneuf du Papę, Narbonne, Langlaede, Roąuemaure, Roussillon, Saint-Christot, Saint-George, Saint-Gilles, Saint-Dreze-ry, Chuselan i kilka pośledniejszych. Prócz nich są gatukni górskie, mające gęstą farbę, smak ziemny, a zatem mniejszą wartość. Pomiędzy białemi gatunkami, rzadko wywożonemi, celują likierowe wina Maccabeo i Grenache (bisko Salces i Perpignanu) i białe Rivesaltes, do najdelikatniejszych liczące sic win muszkntelowych. Są jednak i czerwone Rivesaltes i Greneches, lecz te z czasem blakną i po 6-7 latach stają się białemi.

ROUSSill (Albin, baron), francuzki admirał i mąż stanu, urod. 21 Kwietnia 1781 w Dijon, w dwunastym roku życia wszedł w służbę do marynarki fran-cuzkiej. W r. 1807 awansowany na porucznika okrętu, odważnie walczył w licznych potyczkach z Anglikami, a w r. 1814 po restauracyi Burbonów posunięty został na stopień kapitana fregaty. Po rozbiciu się okrętu Meduza, rząd w Grudniu 1816 r. poruczył mu hydrograficzne zbadanie wschodnich brzegów Afryki. Roussiu zręcznie wywiązał się z swojego zadania i 1819 r. w tym samym celu musiał odpłynąć na brzegi Brazylii: wypadek tej nadzwyczaj trudnej wyprawy, opisał w dziele: Le pilote du Dresil, niezmiernie ważnem dla żeglujących po tamtejszych wodach. W r. 1821 otrzymał dowództwo eskadry w Ameryce północnej, a w 1822 mianowany został kontradmirałem i członkiem rady admiralicyi. Na tern będąc stanowisku uorganizował 1826 r. szkołę marynarki w Brest. W 1824 jako viceadmirał udał się na czele wyprawy do Brazylii żądając wynagrodzenia za szkody wyrządzone Francuzom z powodu oblężenia Buenos-Ayres. Podczas rewolucyi lipcowej 1830 r. nowy rząd mianował go prefektem morskim w Brest. W rok później otrzymał dowództwo floty, która miała pociągnąć Don Miguela do odpowiedzialności za bezprawia popełnione na Francuzach w Portugalii. Wpłynął więc na Tag, pozabierał w porcie Lizbony najlepsze okręty uzurpatora i przyprowadził je do Brest jako zakład. Potem w Październiku 1832 r. podniesiony został do godności para, a siła i zręczność jakie rozwinął w Portugalii, spowodowały rząd, że go wkrótce potem wyprawiono jako posła do Konstantynopola. Miał on najrozleglejsze pełnomocnictwo, do działania naprzeciw wpływu rossyjskiego me mógł jednak mimo całej swojej marynarskiej stanowczości podołać. Po bitwie pod Nissib,