tpn w alpach i za alpami5101

W końcu spostrzega się na lewo ozdobna żelazną kratę ślicznej willi Borghese, a wprost wzrok się opiera o wzniosłą szlachetnych kształtów bramę. Za nią plac ludu (Piazza del Pooolo), przyjeżdżających z Florencyi do stolicy wprowadza.

Dość już widziałam bram, dość rozmaitych placów, lecz żaden mi nie sprawił podobnego zdum^;enia, jak ten nad pysznemi pyszny do Rzymu wjazd.

Prócz'doskonałych wymiarów, co ten plac, w znacznej jego przestrzeni, ani zbyt dużym an. zbyt małym dla oka czynią, wspaniały w środku obelisk z czterma u stóp lwami, z których paszczy cztery wytryskają fontanny, dwie po bokach okrzewione i posągami ozdobne góry (z których jedna prześlicznym jast dla publiczności spacerem), a naprzeciw bramy dwa całkiem jednostajne kościoły z kopułami i kolumnadą od frontu, wszystkuto razem rzadką tworzy całość.

Plac ten do wspaniałćj’ piękności inną yeszcze łączy zaletę. Jest on jakby wstępem, przedmową Rzymu. Obelisk jego nie darowany lecz zdobyty, nie od lat kilku, lecz od kilkunastu wieków, sv\c poddaństwo tomu dawnemu świata królowi pokornie zapisał, i odtąd je głosi. A gdy on tak przyzywa byłego Rzymu dumne wspomnienia, dwa kościoły strzegące jego wejścia, teraźniejszego Rzymu opowiadają sławę.

Te dwa kościoły dzielą trzy długie, proste, w wachlarz rozchodzące się ulice. Środkowa jest sławne Corso. Milę włoską (których pięt na naszą milę liczą) ma długości, i najprostszą linią prowadzi na piękny plac wenecki; za nim zaś kolumna Trajana, dawno forum ze swemi świątyniami i zwycięzkiemi bramami, ruiny pałacu Cezarów i olbrzymi amfiteatr, Colosseum zwany, badacza czekają.

Ztamtąd pospiesz, Antonio, na Capitol, dalćj przez most S. Anioła do Watykanu; a tak prawie jednym lotem główne pomniki dawnej i obecnćj ś. stolicy przebiegniesz, jedną myślą, całą że tak powiem, treść Rzymu ogarniesz.

Koniec tomu pierwszego.