page0456

448

Siestrzeńcewicz

wieństwu katolickiemu, a mianowicie biskupowi wileńskiemu Massalskiemu, który uznawszy jego zdolności i niepospolitą oświatę, namówił aby został księdzem i opiekę swoją do wykształcenia przyobiecał. W tym celu Siestrzeńcewicz udawszy się z książętami Radziwiłłami do Warszawy, obleczony w suknię duchowną, zaczął się uczyć w r. 1762 nowych obowiązków w kolle-gijum księży Pijarów i w seminaryjum św. Krzyża. Wkrótce biskup Massalski przyjechał do Warszawy i natychmiast wyjednał od króla prezentę na ple-baniją Bobrujską a prosił biskupa źmujdzkiego aby go wyświęcił, co też przyszło do skutku 1763 roku, nadto mianowany został kanonikiem honorowym żmujdzkim. Massalski też niezadługo nietylko wziąwszy do swego boku naj-hojniejszemi obsypywał względami, zaszczycił swoją ufnością i rad jego słuchał, lecz za odkryciem się miejsca, kanonikiem wileńskim uczynił, drugą bogatą dał plebaniję w Homlu i gdy za granicę wyjeżdżał, dyecezyję swą w jego administracyję poruczył. Siestrzeńcewicz zarządzał dyecezyją wileńską od r. 1771 do 2 Października 1773 r. W tym czasie świetne kazanie powiedziane przez niego w Wilnie z okoliczności zamachu na życie Stanisława Augusta, które król polecił za granicą w różnych językach wydrukować, rozgłosiło imię Siestrzeńcewieża na dworze petersburgskim. Gdy więc biskup Massalski wrócił do Wilna, a dwór rossyjski właśnie żądał aby mu podano kandydata na nowo tworzone biskupstwo białoruskie, Siestrzeńcewicz został nietylko koadju-torem dziekanii katedralnej, biskupem malskim in partibus infidelium 1773 r., lecz jednocześnie mianowany rzeczywistym biskupem dyjecezyi białoruskiej, którą zamienioną później na arehidyj ecezyję mohilewską aż do swojej śmierci zarządzał. W roku 1782 cesarzowa Katarzyna II wyniosła go na arcybiskupa mohilewskiego, w r. 1795 otrzymał tytuł legata apostolskiego, w r. 1798 prawo używania kardynalskiego ubioru i tegoż roku wyniesiony był na dostojeństwo metropolity rzymsko-katolickich kościołów. Zarządzał niemi z górą lat 50 (obszerna wiadomość o rządach Siestrzeńcewicza znajduje się w dziele ks. Szantyra: Zbiór wiadomości o Kościele i religii katolickiej (Poznań, 1843). Lubił nauk. i opiekował się niemi, jako też pracami uczonemi, którym się także sam z upodobaniem oddawał. Zacząwszy swój zawód piśmienny od przekładu Sztuki utrzymania zdrowia, zastosował ją doskonale w praktyce, dożywszy blizko lat stu; lat trzydzieści przed śmiercią nie jadał mięsa, żył zaś skromnie i zawsze wstrzemięźliwie. Miłosierny na ubogich zostawił znaczne zapisy na stypendyja szkolne, na ów cel dom własny w Petersburgu darował na gim-nazyjum, a w r. 1825 wzniósł na swoim gruncie kościół katolicki, pod wezwaniem św. Stanisława. Umarł 1 Grudnia 1825 r. Są w druku następne jego dzieła: 1) Sztuka utrzymania zdrowia, przez Mackenzie, przekład z angielskiego (Wilno, 1769, w 8-ce);    2) Kazanie miane w dzień ś. Stanisława

Kostki w kościele katedralnym (1771, Wilno); toż po niemiecku; 3) List pasterski (1779); 4) Ustawy cesarzowej Katarzyny na gubernije, przekład z rossyjsk. (Mohilew, 1777, w 4-ce; wydanie drugie, tamże, 1795); 5) Promdentiae divinae evidens argumentum, consideratio de summo regte periculo (Wilno, 1771, w 8-ce); 6) Gocya w Taurydzie, tragedyja wierszem polskim (Mohilew, 1783, w 8-ce); 7) Kazania i mowy w językach polskim i łacińskim, miewane w różnych białoruskich, kościołach (tamże, 1794); 8) Diarium congregationis Synodalis utriusęue Cleri Romano Ca-tholici in Imperio Rossico (tamże, 1794, w 4-ce); 9) Recherches historięues sur l-origine des Sar mat es, des Escławns et des Slaces (Petersburg, 1812, 4 tomy, w 8-ce), wyjątek z tego dzieła wytłomaczony na rossyjski, wyszedł